4 September 2020

Why Does Tibetan Democracy Matter?

On September 2, 2020 we celebrated the 60th anniversary of Tibetan Democracy Day, marking the day in 1960 when the first Tibetan parliament in exile was established.

During these six decades, much water has flowed not only down Bhagsunag, the small stream in Dharamsala, India, the headquarters of the Central Tibetan Administration, but also in rivers in more than 30 countries where Tibetans reside today. Similarly, Tibetan democracy has also gone through much evolution during this period.

Until 2011, the Tibetan democratic experiment had been a top-down one. It began with His Holiness the Dalai Lama implementing his political vision once he escaped from Tibet to freedom in India in 1959.

In February 1960, while in the sacred town of Bodhgaya in India, the Dalai Lama made an address to the Tibetan people explaining his political vision of a future Tibet. He told them then, “Since in Tibet, unlike in the past situation, it is important to establish a democratic governmental system with a blend of religion and politics, there needs to be a people’s assembly that has been constituted by the general public through an electoral system. You should, on your return, identify people in the community who are educated, capable, patriotic, and have the confidence of the people. For the moment, you should elect a deputy each from each of the four major religious [Buddhist] traditions and three each from each of the three provinces [of Tibet].”

The Dalai Lama continued with his quest to educate the Tibetan people about democracy. In mid-1960, during a visit to the Indian hill station of Dalhousie, the Dalai Lama explained to the Tibetan people his vision of reform in the Tibetan society. He said, “Changes must come in all spheres. The government structure will also have to undergo far-reaching reforms so that the people are more intimately associated with the policies of the government and the administration of the country. The task and responsibility of establishing improved political and religious institutions lies upon all of us.”

Meanwhile, on their return to their respective places in the Indian subcontinent, these Tibetan refugees introduced the process of democratic elections and 13 ‘Deputies’ were elected to what was known in English as the Commission of Tibetan People’s Deputies. The deputies took their oath of office on September 2, 1960. This historic date was later celebrated as ‘Tibetan Democracy Day.’

The Dalai Lama’s next step towards democratization was the introduction of the rule of law. He set up the process of the drafting of a constitution for future Tibet, the provision of which could be applied in the exile situation to the extent possible. He provided an outline of the principles of the Constitution on October 10, 1961 and subsequently a detailed document was prepared based on it. He promulgated the draft Constitution for Tibet on March 10, 1963.

The Dalai Lama highlighted the blend of Tibetan values and modern systems in this democratic constitution by saying in the foreword, “This takes into consideration the doctrines enunciated by Lord Buddha, the spiritual and temporal heritage of Tibet and the ideas and ideals of the modern world. It is thus intended to secure for the people of Tibet a system of democracy based on justice and equality and ensure their cultural, religious and economic advancement.”

The name of the Commission subsequently changed to Assembly of Tibetan People’s Deputies and thereafter to the current Tibetan Parliament-in-Exile. Its role in the administration also began to be further institutionalized.

Rule of Law in exile

In 1990 the Dalai Lama took the next step in his quest toward further democratization and establishment of the rule of law when he asked for a specific Charter for the Tibetans in Exile that would be the law for the Tibetan administration. The Charter was to incorporate the best of modern democratic system and traditional Tibetan values. Thus, the Charter was adopted by the Assembly of Tibetan People’s Deputies on June 14, 1991.

Under the section on “Principles of the Tibetan Administration” the Charter highlighted the Tibetan desire to be responsible members of the international community. It said, “It shall be the duty of the Tibetan Administration to adhere to the principles of the Universal Declaration of Human Rights as specified by the United Nations, and to also urge and encourage all other countries of the world to respect and comply with such Declarations, and shall emphasize the promotion of the moral and material well-being of the Tibetan people, the safeguarding of their social, cultural, religious and political rights, and in particular, the ultimate achievement of their common goal.”

With the establishment of the Tibetan Supreme Justice Commission, as stipulated by the Charter, on March 11, 1992, the three pillars of democracy became fully functional in the Tibetan democratic set up in exile. The Kashag, the administrative wing, was made more answerable to the parliament and the Justice Commission began adjudicating on cases within the framework of arbitration laws. The membership of the parliament was also expanded to give more voices to the people in the policy decision making process.

Despite these incremental steps, the Dalai Lama continued to be directly involved in the Administration, whether it was in the appointment of the members of the Kashag or being the final authority on assenting to bills before they became law.

Era of Direct Elections of the Administrative Head

In 2001, the Dalai Lama democratized the system further when he mandated amendments to the Charter giving authority to the public and their representatives the authority to select and appoint members of the Kashag. Since then the Chairman of the Kashag began to be directly elected by the people. The Chairman in turn sent his nominations for members of the Kashag to the parliament to decide. Prior to this, the convention was for the Dalai Lama to appoint the members of the Cabinet.

In this way, the Dalai Lama’s vision of having the people “intimately associated with the policies of the government and the administration” began to be realized. It may be pertinent to mention here that the parliament took this role seriously and even rejected a nomination by the very popular Prof. Samdhong Rinpoche to his cabinet. Of course, internal politics was involved here, but even then democracy was practiced, whether rightly or wrongly.

With this, the Dalai Lama said he was now in a period of semi-retirement with the elected leadership assuming the major role in the governance system.

End of era of top-down democracy

As the years passed His Holiness the Dalai Lama undertook the most significant step in 2011 to alter the Tibetan democratic structure. He announced the devolution of his authority to the three pillars of democracy. The Charter was amended to reflect this and the Kashag began to be totally answerable to the parliament.

The Dalai Lama announced then that he was ending more than 300 years of rule by the Dalai Lamas over the central Tibetan government. Equally important was the message that henceforth it was totally up to the Tibetan people to assume their responsibilities of Tibetan democracy.

The most important transformation since 2011 is the change in role of the Dalai Lama. From being the virtual head of state, he became the “symbol” of Tibetan identity, unity, and the free spokesman of all the Tibetan people. He no longer had any direct role in the governance system, with final authority being shouldered by the three pillars of democracy. As the Dalai Lama, he is now completely retired from any political responsibilities.

To the international community, the most visible aspect of this change is that since then the Dalai Lama stopped issuing his annual statement on March 10, the anniversary of the Tibetan National Uprising. Conventionally, that statement used to be considered his “state of the nation” speech reflecting political developments relating to the Tibetan issue.

Since then, we have had two elections for the post of Sikyong, the administrative head, and the parliament, including a very partisan and divisive campaigning for Sikyong in 2016. I wrote about that situation at the time, calling for civility.

As another Tibetan Democracy Day passes us by, we need to realize that the era of top-down democracy is over. We are in a period where we no longer enjoy the advantages of any direct intervention by the Dalai Lama and so whatever directions we are heading, it is up to the Tibetan people to take charge.

Having a proper democracy does not mean doing away with dissenting voices. Far from it, democracy will not work well when there is just one point of view. However, the way the views are expressed and acted upon are equally critical to the survival of Tibetan democracy. One can use dissent to create chaos and divisive environment or the same can be used to provoke candid discussions leading to considered decisions.

To put this in context, it is said that in the Tibetan community there are two broad political movements, one for independence and the other for the Middle Way Approach. What has often ended up happening is attacks and counter attacks between sections of followers of these two movements rather than finding common grounds and moving the struggle forward. I for one feel that if one doesn’t know how to express one’s devotion to the issue of Middle Way rightly, merely espousing it might even be counterproductive. Conversely, if one knows to project one’s adherence to the cause of Tibetan independence appropriately, it could even be supportive of the Tibetan leadership’s efforts through the Middle Way Approach to resolve the issue with the Chinese leadership.

It is generally understood that when we talk about the Tibetan struggle, it is between the Tibetans and the Chinese. But in another sense, the Tibetan struggle is as much about us Tibetans facing the challenges of democracy head on and exercising our rights as well as duties responsibly.

As I write this, we have upcoming elections for the Sikyong and parliament. We are already beginning to see the campaigning for Sikyong and to a lesser extent for the parliament. Will we see a repeat of the bitter experiences of 2015-2016, or will the Tibetan people in the free world show their maturity and together make Tibetan democracy a success? The jury is out, but it is all in the hands of the Tibetan people.

That is why Tibetan democracy matters.

Bhuchung K. Tsering

• Nederlandse vertaling

  Op 2 september 2020 vierden we de zestigste verjaardag van de Tibetaanse Democratiedag, de dag waarop in 1960 het eerste Tibetaanse parlement in ballingschap werd opgericht.

  In de zes decennia is er veel water naar beneden gestroomd. Niet alleen het beekje Bhagsunag in de Dharamsala, het hoofdkwartier van het centrale Tibetaanse bestuur, maar ook in de rivieren in meer dan dertig landen waar de Tibetanen vandaag de dag wonen. Ook de Tibetaanse democratie is in deze periode veel veranderingen ondergaan.

  Tot 2011 was het Tibetaanse democratische experiment een top-down democratie. Het begon met Zijne Heiligheid de Dalai Lama die zijn politieke visie ten uitvoer bracht toen hij in 1959 uit Tibet ontsnapte naar de vrijheid in India.

  In februari 1960, toen de Dalai Lama in de heilige stad Bodhgaya in India was, hield hij een toespraak voor het Tibetaanse volk waarin hij zijn politieke visie voor de toekomst van Tibet vertelde. Hij zei  toen: “Aangezien het in Tibet, in tegenstelling tot de situatie in het verleden, belangrijk is om een democratisch overheidssysteem op te zetten met een mix van religie en politiek, moet er een volksvergadering komen die door het grote publiek wordt gevormd door middel van een kiesstelsel. U moet, bij uw terugkeer, mensen in de gemeenschap identificeren die opgeleid, bekwaam en vaderlandslievend zijn en het vertrouwen van het volk hebben. Voorlopig moet u een plaatsvervanger kiezen uit elk van de vier grote religieuze [boeddhistische] tradities en drie uit elk van de drie provincies [van Tibet]”.

  

  De Dalai Lama ging door met zijn tocht om het Tibetaanse volk te onderwijzen over democratie. Halverwege 1960, tijdens een bezoek aan het Indiase bergstation van Dalhousie, legde de Dalai Lama aan het Tibetaanse volk zijn visie op hervormingen in de Tibetaanse samenleving uit. Hij zei: “Veranderingen moeten op alle gebieden komen. De regeringsstructuur zal ook hervormingen moeten ondergaan, zodat het volk nauwer betrokken wordt bij het beleid van de regering en het bestuur van het land. De taak en verantwoordelijkheid om betere politieke en religieuze instellingen op te richten ligt bij ons allen”.

  Intussen hebben Tibetaanse vluchtelingen, bij hun terugkeer naar het Indiase subcontinent, het proces van de democratische verkiezingen ingeleid en zijn er 13 “deputies” gekozen voor wat in het Nederlands de Commissie van Tibetaanse Volksvertegenwoordigers wordt genoemd. De afgevaardigden hebben op 2 september 1960 hun eed afgelegd. Deze historische datum wordt later gevierd als “Tibetan Democracy Day”.

  De volgende stap van de Dalai Lama op weg naar democratisering was de invoering van de rechtsstaat. Hij zette het proces op van het opstellen van een grondwet voor het toekomstige Tibet, waarvan de bepaling zoveel mogelijk in de ballingschap situatie kon worden toegepast. Hij gaf op 10 oktober 1961 een overzicht van de beginselen van de grondwet en vervolgens werd op basis daarvan een gedetailleerd document opgesteld. Op 10 maart 1963 heeft hij de ontwerpgrondwet voor Tibet uitgevaardigd.

  De Dalai Lama benadrukte de mengeling van Tibetaanse waarden en moderne systemen in deze democratische grondwet door in het voorwoord het volgende te zeggen: “Dit houdt rekening met de doctrines die door Boeddha zijn geformuleerd, het spirituele en tijdelijke erfgoed van Tibet en de ideeën en idealen van de moderne wereld. Het is dus de bedoeling om voor het Tibetaanse volk een democratisch systeem te waarborgen dat gebaseerd is op rechtvaardigheid en gelijkheid, en om hun culturele, religieuze en economische vooruitgang te garanderen”.

  De naam van de Commissie is vervolgens veranderd in Vergadering van Tibetaanse Volksvertegenwoordigers en vervolgens in het huidige Tibetaanse parlement in ballingschap. De rol van de Commissie in het bestuur werd ook verder geïnstitutionaliseerd.

  Rechtstaat in ballingschap
  In 1990 zette de Dalai Lama de volgende stap in zijn zoektocht naar verdere democratisering en het vestigen van de rechtsstaat. Hij vroeg om een specifiek handvest voor de Tibetanen in ballingschap dat de wet zou zijn voor het Tibetaanse bestuur. Het handvest moest het beste van het moderne democratische systeem en de traditionele Tibetaanse waarden bevatten. Het handvest werd op 14 juni 1991 door de Vergadering van Tibetaanse volksvertegenwoordigers aangenomen.

  Onder het hoofdstuk “Beginselen van het Tibetaanse bestuur” werd in het Handvest de nadruk gelegd op de wens van de Tibetanen om verantwoordelijke leden van de internationale gemeenschap te zijn. Het verklaarde: “Het is de plicht van het Tibetaanse bestuur om zich te houden aan de beginselen van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens zoals die door de Verenigde Naties zijn vastgesteld. En om alle andere landen van de wereld aan te sporen en aan te moedigen deze verklaringen te eerbiedigen en na te leven. En om de nadruk te leggen op de bevordering van het morele en materiële welzijn van het Tibetaanse volk, de bescherming van zijn sociale, culturele, religieuze en politieke rechten, en in het bijzonder op de uiteindelijke verwezenlijking van zijn gemeenschappelijk doel”.

  Met de oprichting van de Tibetaanse opperrechterscommissie, zoals bepaald in het Handvest, op 11 maart 1992, zijn de drie pijlers van de democratie volledig functioneel geworden in de Tibetaanse democratie die in ballingschap is opgericht. De Kashag, de administratieve vleugel, werd meer verantwoording verschuldigd aan het parlement en de Commissie van Justitie begon te oordelen over zaken in het kader van de arbitragewetten. Het aantal leden van het parlement werd ook uitgebreid om de bevolking meer inspraak te geven in het beleidsbesluitvormingsproces.

  Ondanks deze stappen bleef de Dalai Lama direct betrokken bij het bestuur, of het nu ging om de benoeming van de leden van de Kashag of om het uiteindelijke gezag over de instemming met wetsontwerpen voordat deze in de wet werden opgenomen.

  Tijdperk van rechtstreekse verkiezingen van het administratieve hoofd
  In 2001 heeft de Dalai Lama het systeem verder gedemocratiseerd toen hij wijzigingen in het handvest verplichtte om het publiek en hun vertegenwoordigers de bevoegdheid te geven om leden van de Kashag te selecteren en te benoemen. Sindsdien is de voorzitter van de Kashag rechtstreeks door het volk gekozen. De voorzitter stuurde op zijn beurt zijn nominaties voor leden van de Kashag naar het parlement om te beslissen. Voorafgaand daaraan was het de taak van de Dalai Lama om de leden van het kabinet te benoemen.

  Op deze manier begon de visie van de Dalai Lama om het volk “nauw te betrekken bij het beleid van de regering en het bestuur” gerealiseerd te worden. Het kan relevant zijn om hier te vermelden dat het parlement deze rol serieus nam en zelfs een nominatie van de zeer populaire Prof. Samdhong Rinpoche voor zijn kabinet verwierp. Natuurlijk was er sprake van interne politiek, maar zelfs toen werd de democratie al dan niet terecht in praktijk gebracht.

  De Dalai Lama zei hiermee dat hij zich nu in een periode van half pensionering bevond, waarbij de gekozen leiding de belangrijkste rol in het bestuurssysteem op zich nam.

  Einde van het tijdperk van de top-down democratie
  Met het verstrijken van de jaren heeft Zijne Heiligheid de Dalai Lama in 2011 de belangrijkste stap gezet om de Tibetaanse democratische structuur te veranderen. Hij kondigde de decentralisatie van zijn gezag naar de drie pijlers van de democratie aan. Het Handvest werd gewijzigd om dit te weerspiegelen en de Kashag begon volledig verantwoording af te leggen aan het parlement.

  De Dalai Lama kondigde toen aan dat hij een einde maakte aan meer dan 300 jaar heerschappij van de Dalai Lama’s over de centrale Tibetaanse regering. Even belangrijk was de boodschap dat het voortaan volledig aan het Tibetaanse volk is om zijn verantwoordelijkheid voor de Tibetaanse democratie op zich te nemen.

  De belangrijkste verandering sinds 2011 is de verandering in de rol van de Dalai Lama. Van virtueel staatshoofd werd hij het “symbool” van de Tibetaanse identiteit, de eenheid en de vrije woordvoerder van het Tibetaanse volk. Hij had geen directe rol meer in het bestuurssysteem, waarbij het uiteindelijke gezag werd geschraagd door de drie pijlers van de democratie. Als de Dalai Lama is hij nu volledig ontheven van alle politieke verantwoordelijkheden.

  Voor de internationale gemeenschap is het meest zichtbare aspect van deze verandering dat de Dalai Lama sindsdien is gestopt met het afleggen van zijn jaarlijkse verklaring op 10 maart, de verjaardag van de Tibetaanse Nationale Opstand. Conventioneel gezien werd die verklaring beschouwd als zijn “state of the nation”-toespraak die de politieke ontwikkelingen in verband met de Tibetaanse kwestie weerspiegelde.

  Sindsdien hebben we twee verkiezingen gehad voor de post van Sikyong, het hoofd van de administratie en het parlement, waaronder een zeer partijdige en verdeeldheid zaaiende campagne voor Sikyong in 2016. Ik heb destijds over die situatie geschreven, waarbij ik opriep tot beleefdheid.

  Nu er weer een Tibetaanse dag van de democratie aan ons voorbij gaat, moeten we ons realiseren dat het tijdperk van de top-down democratie voorbij is. We bevinden ons in een periode waarin we niet langer de voordelen genieten van een directe interventie van de Dalai Lama en dus is het aan het Tibetaanse volk om de leiding te nemen, welke kant we ook opgaan.

  Het hebben van een echte democratie betekent niet dat er een einde moet komen aan afwijkende meningen. Integendeel, de democratie zal niet goed werken als er maar één standpunt is. De manier waarop de standpunten worden verwoord en waarop wordt gehandeld, is even belangrijk voor het voortbestaan van de Tibetaanse democratie. Men kan een afwijkende mening gebruiken om chaos en verdeeldheid te zaaien, of om openhartige discussies uit te lokken die tot weloverwogen beslissingen leiden.

  Om dit in de context te plaatsen wordt gezegd dat er in de Tibetaanse gemeenschap twee politieke bewegingen zijn; een voor de onafhankelijkheid en de andere voor de Middle Way-benadering. Wat uiteindelijk vaak is gebeurd, zijn aanvallen en tegenaanvallen tussen de aanhangers van deze twee bewegingen, in plaats van het vinden van gemeenschappelijke gronden en het vooruithelpen van de strijd. Als men zijn commitment aan het idee van de Middle Way niet goed kan uitdrukken, kan het mijns inziens zelfs contraproductief kan zijn om het blind te omarmen. Omgekeerd, als men weet dat men zich op de juiste manier aan de zaak van de Tibetaanse onafhankelijkheid houdt, zou het zelfs een steun in de rug kunnen zijn voor de inspanningen van het Tibetaanse leiderschap via de Middle Way-benadering om de kwestie met het Chinese leiderschap op te lossen.

  Het is algemeen bekend dat wanneer we het over de Tibetaanse strijd hebben, dit tussen de Tibetanen en de Chinezen is. Maar in een andere betekenis gaat het er bij de Tibetaanse strijd net zozeer om dat wij Tibetanen de uitdagingen van de democratie met beide handen aangrijpen en onze rechten en plichten op een verantwoorde manier uitoefenen.

  Terwijl ik dit schrijf, hebben we de komende verkiezingen voor de Sikyong en het parlement. We beginnen al met de campagne voor Sikyong en in mindere mate voor het parlement. Zullen we een herhaling zien van de bittere ervaringen van 2015-2016, of zal het Tibetaanse volk in de vrije wereld zijn volwassenheid tonen en samen de Tibetaanse democratie tot een succes maken? De jury is uit, maar het is allemaal in handen van het Tibetaanse volk.

  Daarom is de Tibetaanse democratie van belang.

   

  Bhuchung K. Tsering