25 september 2014

Peking zou moeten leren van het Schotse Referendum

Indien men het Schotse referendum over onafhankelijkheid, in de door staat gecontroleerde Chinese media, zou hebben gevolgd, dan zou men hebben opgemerkt dat ze een apocalyptische toon aan sloegen. Global Times refereerde hier naar afwisselend als een “schok”, “een beving, die het hele westerse systeem doet schudden” ,”een [hevige] uitbraak van separatisme”, “een witte knokkel rit”, en een geval waarin een minderheid “de eenheid van een land saboteert” [1] [2]. Een ‘Ja stem’ zou het het hele Verenigd Koninkrijk ruïneren”, en van Brittannië een “tweederangsnatie” maken. Deze voorspellingen leken vanaf het begin al dwaas, maar bleken helemaal idioot, toen de wereld op 19 september wakker werd en tot de ontdekking kwam, dat Schotland op vreedzame wijze had gestemd om onderdeel te blijven uitmaken van het Verenigd Koninkrijk.

Om te beginnen weerspiegelde deze voorstelling van zaken de opmerkelijke verhalen, die Beijing zelf de wereld in gestuurd had. Een Global Times krantekop vroeg zich af of een minderheid over het Britse lot zou beslissen [3]. Maar dit referendum betrof in de eerste plaats Scotland, en het moet worden opgemerkt, dat de Schotten niet de minderheid vormen in Schotland, maar in feite 84% van de bevolking uitmaken. Het lijkt heel voor de hand liggend dat Schotten het lot van Schotland bepalen, en het is moeilijk in te zien, hoe de leden van het Permanent Comité van de Chinese Communistische Partij hier bezwaar tegen zouden kunnen maken; sinds de oprichting van de Volksrepubliek China is ieder van hen etnisch Chinees geweest. De echte vraag is of het Verenigd Koninkrijk al dan niet de controle moet hebben over Schotland, en het is op dit punt dat Peking’s werkelijke bezwaar te voorschijn komt. Als de Schotten kunnen debatteren en stemmen over hun band met het Verenigd Koninkrijk, waarom zouden de Tibetanen, Oeigoeren, Mongolen, Hong Kongers, en Taiwanese dan vandaag niet hetzelfde mogen doen ten opzichte van de Volksrepubliek China?

Op sommige momenten leken de verhalen bijna een poging om Londen tot een te prikkelen tot overreactie. De Global Times schreef dat “liberale praktijken in het Verenigd Koninkrijk in het verleden zou hebben gewerkt, maar leiden tot enorme onzekerheid.” Maar als we kijken naar de bekrompen praktijken, die Beijing voorstaat in haar reacties op vermeende bedreigingen van haar autoriteit – tanks op het Tiananmen, raketten gericht op Taiwan, rondrijdende pantserwagens in Hong Kong, en geweldadige reacties in Tibet – en we kijken naar de resultaten, die dit met zich meegebracht heeft, zou het verschil niet duidelijker kunnen zijn. Op 18 september bracht een verbazingwekkende 84,6% opkomst een democratische beslissing, waarin de mate van geweld op geen moment uitsteeg boven intensief zwaaien met een vlag. Vergelijk dit met China, waar de Global Times zegt dat “juridische, politieke en morele systemen een effectieve rol spelen” bij het ??terug dringen van separatisme, hetgeen ontkracht wordt door enorme Tibetaanse protesten, het harde geweldadige optreden, en de meer dan 130 zelfverbrandingen in de afgelopen jaar. In een onthullend nieuwsbericht heeft een gemeente in Tibet de laatste tijd zoveel arrestaties gedaan, en anticipeert in de toekomst zo nog veel meer arrestaties te doen, dat ze het paramilitaire politie detentiecentrum hebben moeten vergroten, dat gebruikt word om Tibetaanse politieke gevangenen op te sluiten.

Het lijkt erop dat het systeem in China voornamelijk berust op kracht en de dreiging van geweld, terwijl in werkelijkheid in Schotland de plaatselijke juridische, politieke en morele systemen in feite leidden tot vreedzame resultaat. China zou hier inspiratie uit moeten putten, in plaats van er de spot mee te drijven, en zou minderheden in de Volksrepubliek China eveneens moeten toestaan om in vrijheid hun recht van zelfbeschikking uit te oefenen in het beslissen over hun eigen toekomst.

Waarschuwing : gebruik van links naar Chinese nieuwssites kan niet worden gegarandeerd
[1] Global Times;
[2] Global Times;
[3] Ibid