Amsterdam
Brussel
Berlijn
Amerika
Australia Tibet Council (partnership)
Tibet Society UK (partnership)
"Is het leven hier altijd al zo geweest?" Chinese microbloggers onthullen de systematische militarisering van Tibet
Foto geplaatst door Chinese toeristen op de Weibo social media site, genomen op het dorpsplein, Chamdo, Tibetaanse Autonome Regio, vroeg in het voorjaar van 2013.|
Onthulling van de Werkelijkheid
Alles draait om Toegang
Dubbele Standaarden
Tibet achter het Gordijn
Gelieve te Stoppen
Afgesloten
Over Weibo
Methodologie
Samenvatting en bevindingen
SOCIALE media berichten door Chinese toeristen gepost in Tibetaanse regio’s hebben een ontluisterend venster verschaft op het Chinese beleid in Tibet. De door ICT ingewonnen berichten leveren verder bewijs van de grootschalige inzet van beveiligingspersoneel, dat in toenemende mate deel uit maakt van het Tibetaanse landschap sinds de wijdverbreide Tibetaanse protesten van 2008 en de nu in totaal meer dan 125 zelfverbrandingen. Deze bevindingen weerleggen de het beeld, dat de Chinese functionarissen en staatsmedia schetsen van een rustige en dankbare Tibetaanse bevolking.
De berichten wijzen op de uiteenlopende veiligheidsomstandigheden, waaronder Tibetaanse en Chinese mensen wonen in de Volksrepubliek China, waarbij Tibetanen met meer achterdocht behandeld worden en zelfs doelwit worden bij uitwisseling van laagdrempelige informatie.
Onder China’s systeem voor behoud van stabiliteit, of Weiwen, hebben de autoriteiten een uitgebreid veiligheidsapparaat opgebouwd en spreiden een overweldigende overmacht ten toon om “harmonie en stabiliteit in Tibet te handhaven.” Tegelijkertijd probeert de Chinese regering de verspreiding van accurate nieuwsgaring uit Tibet[1] tegen te gaan door censuur en door buitenlandse toeristen in hun bewegingsvrijheid te beperken.
Sina Weibo (het logo is hierboven weergegeven en in dit rapport gebruikt om secties in dit rapport te markeren) is een Chinese microblogging website, vergelijkbaar met Twitter, eigendom van het in Shanghai gevestigde media conglomeraat, Sina Corporation.
Chinese autoriteiten doen er alles aan om informatie in China te censureren. Ze hebben maatregelen getroffen, die zich uitstrekken over alle vormen van media. Hun antwoord op het steeds veranderende internet landschap wordt vaak aangeduid met de Great Firewall. Zelfs het snelle tempo en diffuse dynamiek online hebben de sociale media niet in staat gesteld om de greep van de autoriteiten te ontwijken, die steeds bedrevener worden in het opleggen van maatregelen, die de social media activiteit beteugelen. Dit optreden heeft geleid tot een daling van het aantal Weibo gebruikers en een verschuiving naar andere platforms, zoals WeChat.
Ondanks de inspanningen van de autoriteiten om sociale media streng te censureren, was ICT in staat om honderden beelden en berichten te verzamelen van de populaire Chinese microblogging site Sina Weibo. Dit crowd-sourced perspectief dat Chinese toeristen bieden, verschaft verdere documentatie over de strenge veiligheidsmaatregelen van de Chinese autoriteiten in Tibet.
Gewapende Volkspolitie uitgerust met brandblusapparaten in Lhasa
ICT’s analyse van deze berichten stelt het volgende vast:
1. Chinese toeristen hebben door middel van sociale media de werkelijkheid aangetoond van de militarisering en repressieve maatregelen, die de overheid in Tibet implementeert en door middel van propaganda probeert te verhullen
. Deze Weibo bevindingen zijn mogelijk, omdat Chinese reizigers toegang krijgen tot Tibetaanse gebieden, die verboden zijn voor buitenlandse diplomaten en journalisten
2. De beschikbaarheid van sociale media laat een dubbele standaard in Tibet zien: Chinese reizigers, die Weibo berichten over Tibet posten lijken meer ruimte van de overheid te krijgen, terwijl Tibetanen, die op informatie over Tibet doorsturen door de staat als verdacht worden beschouwd
3. Chinese toeristen vinden een werkelijkheid in Tibet, die sterk afwijkt van de door de officiële propaganda over Tibet gevormde veronderstellingen
. Chinese toeristen uiten verwarring en soms angst bij controlepunten en identiteitsonderzoek in Tibet
. Chinese toeristen ondervinden dat hun mobiele telefoon en internet diensten worden uitgeschakeld in Tibetaanse gebieden, hetgeen inzicht geeft in de overheidsinspanningen om de communicatie tussen Tibetanen te blokkeren
Bevinding 1: Ontmaskering van de Werkelijkheid
Chinese toeristen hebben door middel van sociale media de realiteit van de militarisering en repressieve maatregelen aangetoond, die de overheid in Tibet uitvoert en door middel van propaganda probeert te verhullen
Paramilitair lid op het dak in Lhasa, Tibet Autonome Regio, 2009
De door Chinese toeristen geposte beelden en berichten onthullen spanningen in Tibet, die afwijken van het beeld dat de Chinese regering schetst van een “verenigd, democratisch, rijk, beschaafd en harmonieus nieuw Tibet.” De perspectieven, die deze Chinese reizigers te zien geven, hebben meer gemeen met de rapportages van mensrechtengroepen, journalisten, internationale organisaties en buitenlandse regeringen over de omstandigheden in Tibet, waar Tibetanen onderworpen worden aan voortdurend toezicht en een situatie die in feite neerkomt op een staat van beleg. Zoals een bezoeker van Lhasa opmerkt:
Alleen in Lhasa ervaar je zo’n gespannen sfeer, overal zie je de permanente bewaking door Gewapende Volkspolitie, Georganiseerde Politie, Hulppolitie, Volksmilitia, politieagenten in burger, of je nu bij het Potala Paleis, de Jokhang, of het treinstation bent, het voelt alsof je leeft in een periode van oorlog! (Er is een gewapende politieagent op het dak naast de rode vlag). (2012).
Het alles doordringende veiligheidsapparaat wordt strikt ten uitvoer gelegd in gebieden met een dicht bevolkte gebieden, waar grote aantallen Tibetanen zich verzamelen. Deze vallen vaak samen met zeer druk bezochte Tibetaanse boeddhistische bedevaartsoorden, vooral in Lhasa.
‘S Nachts op het plein voor de Jokhang is er meer Gewapende Volkspolitie en reguliere politie dan alle andere mensen bij elkaar. Is dat werkelijk nodig? (2012)
De politie, die ingezet wordt om in Tibet te patrouilleren, bestaat voornamelijk uit de paramilitaire Gewapende Volkspolitie, die belast is met de verantwoordelijkheid voor de binnenlandse veiligheid. Soms worden zij vergezeld door hoog opgeleide speciale politie-eenheden van de Gewapende Volkspolitie. Echter, er zijn aanhoudende geruchten over het inzetten van het Volks Bevrijdingsleger in de Tibetaanse gebieden, waaronder een observatie van een correspondent van The Economist in oktober vorig jaar, die opmerkte dat de identificatie markeringen op diverse legerachtige voertuigen in Lhasa op onverklaarbare wijze waren afgeschermd.??[2] Dit komt overeen met de beelden en analyses over de inzet van PLA troepen in Lhasa tijdens de protesten van 2008.[3]
Tawu, op het plein voeren sommige mensen een Tibetaanse dans uit, een groep van speciale politie agenten kwam naar hen toe, geweren en ME-schilden in de hand, stelden zich in twee rijen op het plein op, keken ongeveer tien minuten in stilte naar hen … Het leek alsof het een bloedbad zou worden. (2011)
De confronterende houding, die deze troepen uitstralen, wordt ook toegepast bij patrouilles in de straten van Tibetaanse steden, bij controleposten langs de belangrijkste wegen en op Tibetaanse bijeenkomsten, ongeacht of het gaat om politieke protesten, of dat het gaat om de viering van traditionele dagen van culturele betekenis.
Deze aanpak leidt ook tot vergelijkingen van Tibetaanse gebieden met oorlogsgebieden:
Gisteren reed ik langs de rivier de Xianshui, de scheidingsijn van Luhuo [Dranggo] naar Chengdu. Tawu provincie was als een oorlogsgebied. Gewapende Volkspolitie en Openbare Orde-troepen staan ??langs de kant van de straat, zwaarbewapende speciale politie bij elke deur! We kregen te horen dat je niet kunt overnachten in deze provinciestad, en je kan op straat niet rondkijken! (2011)
Bevindingen 1a: Alles draait om Toegang
Deze Weibo waarnemingen zijn mogelijk, omdat Chinese reizigers toegang krijgen tot Tibetaanse gebieden, die verboden zijn voor buitenlandse diplomaten en journalisten
Tibetaanse Autonome Prefectuur Kanlho, provincie Gansu, 2012
Prefectuur Chamdo, Tibetaanse Autonome Regio
De honderden op Weibo verzamelde afbeelding en berichten tonen aan dat Chinese toeristen een zekere mate van vrijheid hebben, ondanks de intense aanwezigheid van beveiligingsmaatregelen in Tibet, waardoor ze in een unieke positie zijn om te getuigen van wat er zich afspeelt.
In het algemeen is het voor buitenlanders moeilijk om toegang te krijgen tot Tibet. Diegenen wiens taak het is om te observeren en rapporteren – buitenlandse overheidsfunctionarissen, mensenrechten monitors en internationale journalisten – worden zelden toegang verleend. De autoriteiten controleren buitenlandse reizen naar Tibet nauwgezet, creëren ad hoc controleposten langs hoofdwegen en vereisen een speciale vergunning om toegang te krijgen tot de Tibetaanse Autonome Regio (TAR) – een voorwaarde, die niet van toepassing is in andere delen van de Volksrepubliek China en niet vereist is voor binnenlandse toeristen.
Hoewel ambtenaren beweren dat Tibet open is, is de toegang tot het gebied voor buitenlandse journalisten zo sterk beperkt, dat er nu meer buitenlandse journalisten werkzaam zijn in Noord-Korea, dan in Tibet, aldus een rapport. Vandaag de dag zijn journalisten steeds meer gedwongen om vindingrijkheid en misleiding toe te passen om toegang te krijgen. Verslaggevers, die belemmeringen hebben ondervonden bij pogingen om toegang te krijgen, of bij het rapporteren van binnen de Tibetaanse gebieden in de afgelopen jaren, zijn onder meer Damian Grammaticas en Michael Bristow van de BBC, Stephen McDonell van de Australian Broadcasting Corporation, verslaggever Tom Lasseter van McClatchy, en Jonathan Watts van de Guardian. Tijdens een door de Staatsraad in 2013 gesponsorde reis werden de Duitse journalisten Kai Strittmatter (Süddeutsche Zeitung), Gerd Anhalt (ZDF) en Angela Köckritz (Die Zeit) nauwgezet gevolgd in een uitgestippelde reis naar de TAR.[4]
Zoals het geval van Cyril Payen van France24 aantoont, lopen zij, die succesvol zijn in het omzeilen van ambtenaren en toegang krijgen tot Tibet, later het risico van bedreigingen en pesterijen door de autoriteiten, zelfs na hun vertrekt uit China. Payen had stiekem gefilmd en inwoners van Lhasa geïnterviewd in mei 2013, en beschrijft een “Orwelliaanse wereld van toezicht, zoals een stad onder bezetting.” Chinese overheid stuurde als vergeldingsmaatregel diplomatiek personeel naar de kantoren van France24 in Parijs en bedreigde Payen zelf met telefoontjes en sms’jes.
Binnenlandse journalisten in China zijn niet vrij om zelfstandig te rapporteren over de situatie in Tibet vanwege de stringente overheidsmaatregelen, die de persvrijheid beperken. In een rapport uit 2013 stelde de Commissie voor de Bescherming van Journalisten dat meer dan de helft van de in de Volksrepubliek China opgesloten journalisten Tibetaans of Oeigoers waren, ondanks het feit dat Tibetanen en Oeigoeren samen minder dan 1,5 procent van de bevolking uitmaken.
Bevinding 2: Dubbele Standaarden
Bij het gebruik van sociale media blijkt een dubbele standaard in Tibet: Chinese reizigers, die berichten posten op Weibo over Tibet, lijken van de overheid meer ruimte te krijgen, terwijl Tibetanen, die op informatie over Tibet doorgeven door de staat als verdachte worden aangemerkt.
Kumbum klooster, ten zuidwesten van Xining, provincie Qinghai, 2011.
In Lhasa zijn er echt zo veel controle posten. Van elke arrieverende of vertrekkende auto zijn de documenten meerdere keren gecontroleerd. Rond de zijkanten van de Jokhang in de stad heeft elke kruising een beveiligingspost, waar Speciale Politie je Identificatie bewijs inspecteert. De atmosfeer van 2008 is nog steeds onder ons, de sfeer in Lhasa was tamelijk verontrustend. (2012).
Paarden race festival in de buurt Gyalthang, Tibetaanse Autonome Prefectuur Dechen, provincie Yunnan, 2012.
Chinese toeristen in Tibet lijken een aanzienlijk grotere mobiliteit in Tibetaanse gebieden te genieten en relatief grotere vrijheid online (in ieder geval met betrekking tot informatie over Tibet), dan de in hun eigen land levende Tibetanen.
Het feit dat ICT in staat was om Weibo berichten te bemachtigen van Chinese reizigers, die de onderbouwing leveren voor het bewijs van de militarisering van Tibet, toont deze dubbele standaard aan. Hun bestaan alleen al ??betekent dat de berichten niet zijn weggehaald door het beveiligingspersoneel op het moment dat ze werden genomen, en niet werden verwijderd door de censuur van het Chinese regime. Tibetanen daarentegen zijn vaak het directe en bewuste doelwit van de overheidscensuur. Verder wordt het uitwisselen van informatie door Tibetanen over wat er in Tibet gebeurd, gezien als het organiseren van een afwijkende mening. Zoals werd waargenomen door Reporters Without Borders, hun [l]ocale gemeenschap netwerken zijn vooral doelwit om elke poging tot het mobiliseren van steun online in de kiem smoren, en die mogelijk zouden kunnen leiden tot een ‘grootschalig incident’.
De risico’s, die Tibetanen voor het delen van informatie lopen, omvatten de ingrijpende consequenties van arrestatie en opsluiting. Tibetanen die proberen te communiceren over wat er in hun land gebeurd, hebben te kampen met “een van de meest indringende en verfijnde regimes van Internet filtering en informatie controle in de wereld.”[5] Dit systeem van controle kan op nogal on-verfijnde manier worden uitgevoerd, zoals het vernietigen van satelliet-apparatuur die geschikt is voor het ontvangen van buitenlandse radio uitzendingen, namelijk van de Voice of America en Radio Free Asia.
Deze benauwende toezicht en controle stelt autoriteiten in staat om zich te richten op het gevangen zetten van Tibetanen, die erin slagen om nieuws en foto’s te delen met de buitenwereld. Bijvoorbeeld, voorafgaand aan 10 maart 2012 (tijdens de gevoelige periode rond de 10 maart herdenking van de Tibetaanse opstand in 1959), doorzochten speciale teams de persoonlijke telefoons van monniken in kloosters in het gebied rond Lhasa om te zoeken naar bewijs van het verzenden van informatie naar het buitenland. Deze activiteiten worden vervolgd met het standpunt dat ze de nationale veiligheid in gevaar brengen of aanzetten tot separatisme.
Het door ambtenaren uitgezette surveillance net reikt veel verder dan de religieuze gemeenschappen van Tibet, die al onderworpen worden aan de teams, die moeten zorgen voor patriottische opvoeding. In een sprekend voorbeeld werd een Tibetaanse vrouw, genaamd Norzin Wangmo, op 3 november 2008 veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf voor het verzenden van e-mails en het voeren van telefoongesprekken naar het buitenland over de situatie in Tibet.
Sinds de opkomst van zelfverbranding als vorm van protest in Tibet, hebben overheden de consequenties voor informatie-uitwisseling uitgebreid. Naast de beschuldigingen in verband met ‘separatisme’ of de nationale veiligheid, kan aan degene, die betrapt worden op het delen van informatie met betrekking tot de zelfverbrandingsprotesten, opzettelijke doodslag ten laste gelegd worden. In het geval van Lobsang Kunchok, een monnik uit het Kirti klooster, en zijn neef, Lobsang Tsering, resulteerde deze verscherpte maatregelen respectievelijk in een voorwaardelijke doodstraf[6] en een gevangenis straf van tien jaar, voor het naar verluidt het delen van informatie over zelfverbrandingsprotesten met Tibetanen in ballingschap in India.
Een Tibetaanse monnik genaamd Yonten Gyatso op 18 juni 2012 werd tot zeven jaar gevangenisstraf veroordeeld, nadat hij was beschuldigd van het delen van informatie met mensen buiten Tibet over het zelfverbrandingsprotest van de Tibetaanse non Tenzin Wangmo.
Dit type van verscherpt toezicht, waarmee Tibetanen te maken hebben, gaat verder dan het beperkte gebied van persoonlijke communicatie en reikt tot in het meer diffuse gebied van social media. Onderzoekers van de Carnegie Mellon University hebben gevonden dat de snelheid waarmee autoriteiten mailberichten op social media sites, zoals Sina Weibo, verwijderen in Tibetaanse gebieden, zoals de Tibetaanse Autonome Regio en provincie Qinghai gemiddeld veel hoger ligt dan landelijk, als gevolg van de acute gevoeligheid van de Tibet kwestie.
Het is belangrijk op te merken dat de door ICT verzamelde postings van gebruikers afkomstig zijn, van mensen van wie hun thuis gebied buiten Tibet ligt. Hoewel er een klein aantal postings gevonden is van gebruikers, die Tibet aangaven als thuis gebied, zijn deze niet in deze analyse betrokken gelet op het hier vermelde patroon van represailles door autoriteiten tegen Tibetanen, die informatie over de situatie in Tibet delen. Terwijl sommige postings van Chinese toeristen verwezen naar gevallen, waarin beveiligingspersoneel hardhandig reageerde en eiste dat potentieel gevoelige foto’s worden verwijderd, is bij controle door ICT niet gebleken van enig bewijs van aanhouding of bestraffing van dergelijke toeristen.
Bevinding 3: Tibet achter het gordijn
Chinese reizigers treffen een realiteit in Tibet aan, die sterk afwijkt van de door de officiële propaganda gevormde verwachtingen over Tibet.
Lhasa, Tibet Autonomous Region, 2011.
Drepung klooster, Lhasa, Tibet Autonome Regio, 2012.
De Communistische Partij adverteert Tibet als een land waar de weldadigheid van de overheid triomfeert in het brengen van moderniteit en geluk op het Tibetaanse plateau. Om dit verhaal te ondersteunen, proberen ambtenaren de Tibetaanse ontevredenheid te verdoezelen door staatspropaganda, en presenteren een stralend beeld, dat de gelogenstraft wordt door complexe veiligheidssituatie, die men onvermijdelijk mee geconfronteerd wordt bij een bezoek aan Tibet.
Als onderdeel van hun inspanningen om negatieve publiciteit te minimaliseren, zoals in de rest van de PRC, zijn ambtenaren constant waakzaam tegen het ontstaan ??van ‘massa-incidenten’ (niet-goedgekeurde bijeenkomsten, die worden beschouwd als verstoring van de stabiliteit), voornamelijk uit angst over weerslag op degenen die verantwoordelijk zijn voor het waarborgen de visie van de Partij omtrent maatschappelijke orde. Deze angst groeide na de Tibetaanse Protesten van 2008. In deze periode vonden in heel Tibet meer dan 130 overwegend vreedzame demonstraties plaats. In reactie hierop traden ambtenaren gewelddadig op en voerden zij de propagandacampagne op. In het kielzog hiervan hebben zo’n 125 zelfverbrandingen plaatsgevonden.
Officiële Chinese media blijven Tibetanen afschilderen als gelukkig en gezond“, als gevolg van de door de overheid opgezette economische, culturele en ecologische ontwikkelingsprogramma’s, waarvoor zij “dankbaar” moeten zijn aan de Communistische Partij.
Met dit doel verwelkomen ambtenaren de schijn van normaliteit en inkomsten die toeristen bieden. Hoewel het moeilijk is om volledig te kunnen beoordelen hoe deze schijnbaar onsamenhangende propaganda inspanningen worden geïnternaliseerd door Chinese burgers, is het belangrijk om het gevoel van verbazing, verwarring, en soms zelfs angst, te signaleren, zoals dit naar voren komt in veel van deze Weibo berichten voor wat betreft de veiligheidscondities ??in Tibet.
Ik bezocht de Jokhang vanmorgen, net op tijd voor het plaatselijke Shoton festival, en een ontmoeting met een aantal zeer vrome gelovigen. Binnen het plein waren er veel wapens: Gewapende Volkspolitie, Speciale Politie, sluipschutters, gewone politie, militairen met wapens ??in de aanslag, het voelde alsof een oorlog op the punt stond uit te breken. Gidsen vertelden, je mag geen onthullende kleding dragen, houd je ogen open tijdens het bezoek, maar houdt je mond! Is het leven hier altijd zo geweest? (2012)
Tot slot bereikte ik een plaats waar ik toegang had tot het internet. Het internet is geblokkeerd in het gebied rond Sangchu, De Gewapende Volkspolitie stellen een strakke verdediging op. Ik heb hier geen commentaar op, wat ik zeg is misschien bevooroordeeld. Het is gewoon dat ik denk dat het nationale beleid ten aanzien van deze gebieden met minderheid goed genoeg is, gewoon door te proberen ervoor te zorgen dat ze geen problemen te maken. Maar als ze geen problemen te maken, niet vechten, het staatsapparaat niet dwingen om een aantal compromissen te sluiten, wie kan dan garanderen dat de dingen die ze vandaag hebben, morgen niet zullen worden weggenomen?! (2013)
Gewapende Volkspolitie patrouilleert in de straten van de provincie Lithang, er was veel politie verzameld rond het plein in Xianhe … Zij droegen grote geweren … De straten zijn vol met explosie-bestande voertuigen en politie auto’s, er zijn overal mensen die Tibetaanse kleren dragen, en er patrouilleert non-stop een politieauto op straat … Repressie is in de lucht … Er is een doordringend gevoel als een Witte Terreur … Zou er iets gebeuren? Ik ben echt doodsbang. (2013)
Berichten als deze lijken aan te geven dat de propaganda inspanningen van de partij in Tibet succesvol zijn, althans in zoverre dat Chinese reizigers een Tibet ontdekken dat afwijkt van de indruk die ze hadden opgedaan door beeldvorming van door de staat gecontroleerde media.
Bevindinge 3a: Gelieve te Stoppen
Chinese toeristen uiten verwarring en soms angst bij controlepunten en bevelen tot Identificatie in Tibet
Nog geen half uur geleden verliet ik verliet Sungchu voor Zoige [Dzoege] en ik ben al een keer geïnspecteerd door Volkspolitie en door de reguliere politie. (Ngaba Tibetaanse en Qiang Autonome Prefectuur, provincie Sichuan, 2011).
Terwijl het in heel Tibet gebruikelijk is dat beveiligingspersoneel een reiziger op verschillende checkpoints om identificatie vragen, werden de verhoogde identificatie eisen voor alle mensen, die de Tibetaanse Autonome Regio binnen komen publiekelijk aangekondigd februari op 2012 door de partijsecretaris in Lhasa, Qi Zhala. Volgens de door TCHRD vertaalde tekst verklaarde Qi bij de aankondiging van de nieuwe eisen dat het opzetten en verbeteren van de coördinatie tussen de vier provincies [Qinghai, Gansu, Yunnan en Sichuan]” de motivatie was achter de nieuwe eisen. Deze nieuwe eisen kunnen gezien worden als middel voor het identificeren en volgen van Tibetanen, die van plan zijn Lhasa te bezoeken, de grootste Tibetaanse stad en de thuisbasis van een aantal belangrijke bedevaartsoorden.
Het commentaar van een toerist: ” ID-kaart is de meest voorkomende zin die u zult horen!
Op de terugweg naar Lhasa van het meer werd mijn ID-kaart meerdere malen gecontroleerd … Als je een foto van een brandweerwagen neemt, dwingen ze je deze te verwijderen… Denk nog eens na over het nemen van een foto van een speciale politie-auto … Wat is er mis met deze maatschappij? De kosten van het behoud van de stabiliteit zijn echt hoog! (2012)
Oh god, dit is spannend! Bij aankomst in het Tibetaanse gebied werden onze voertuigen geïnspecteerd door de Gewapende Volkspolitie met geweren, was ik ook verbijsterd en stom genoeg om een video te maken met mijn mobiele telefoon, ze bevolen mij deze te verwijderen, inspecteerden telefoons en ID-kaarten. Ze haalden ons uit de auto om onze paspoorten te verifiëren. Gelukkig, nadat ze doorkregen dat we goede mensen waren, met of zonder wapens had de Gewapende Volkspolitie een zeer vriendelijke houding. (2012)
Doortocht door Damshung, diverse Speciale Politie eenheden gingen aan boord van de trein, ze zijn begonnen met het controleren van ID-kaarten, vragen mensen waarom ze naar Tibet zijn gekomen, hun houding is erg vriendelijk, hun Mandarijn is erg standaard, haha (2012)
Het was bij het vermijden van een ID controlepost in Lhasa, dat een Tibetaanse vrouw stierf en een andere ernstig gewond raakte enkele maanden na Qi’s uitspraak in juli 2012. De twee vrouwen, Namgyal Tso, die overleed, en Ani Agon, een boeddhistische non, waren op bedevaart gereist van Luchu provincie, de Tibetaanse Autonome Prefectuur Kanlho (Chinees: Gannan), provincie Gansu (Tibetaanse gebied Amdo), toen ze een gevaarlijker bergpad namen om een checkpoint te vermijden. Het wordt aangenomen, dat een aantal Tibetanen uit de gebieden van Amdo en Kham onlangs gedwongen werd om Lhasa te verlaten na de zelfverbrandingen op 27 mei 2012 van twee jonge Tibetaanse mannen buiten de Jokhang tempel in de stad.
Bevindingen 3b: Afgesloten
Chinese toeristen merken dat hun mobiele telefoon en internet diensten worden uitgeschakeld in Tibetaanse gebieden, hetgeen de overheidsinspanningen om communicatie van Tibetanen te blokkeren bloot legt
Een ander algemeen punt van observatie in Weibo was het blokkeren van mobiele telefoon aanbieders en het internet. Deze vergaande aanpak van informatie beheersing is sterk geconcentreerd in de Ngaba (Chinees: Aba) Tibetaanse en Qiang Autonome Prefectuur in de provincie Sichuan (Tibetaanse gebied Amdo), waar 43 van de 127 Tibetaanse zelfverbrandingen hebben plaatsgevonden. Deze extreme beveiligingstactiek toont niet alleen de bijna totale overheidscontrole op elektronische communicatienetwerken aan, maar ook hoever overheden gaan om te voorkomen dat informatie Tibet uitlekt, vooral nieuws over politiek geladen incidenten.
Gisteravond kwam ik aan in de provinciestad Ngaba, er zijn hier grote aantallen Gewapende Volkspolitie, gepantserde voertuigen patrouilleren in de straten, alle internettoegang is geblokkeerd, waaronder tekstberichten. Bij het uit eten gaan is er nog steeds ??politie, die vragen stelt, en is er niet veel op tv. Na tien uur was er zelfs geen mobiele telefoon service, ik weet niet of er een avondklok is of niet, alles wat ik kan doen is een douche nemen en gaan slapen. (2011)
In de stad en de omgeving kan je bellen, maar er is geen mobiel netwerk, in de stad kan je geen foto’s nemen. Er zijn heel weinig voetgangers of voertuigen op de weg. Het was de eerste keer dat ik in een situatie was met zulke hoge eisen. (2011)
In de provinciestad Ngaba is er elke vijftig meter een wachtpost, bemand door Gewapende Volkspolitie die beschermende kleding draagt. SMS en GPS worden geblokkeerd. (2011)
Kardze provincie verlaten, waar de politie bestaat uit veel Speciale Politie, die op wacht staan ??en de draadloze en 3G-netwerken zijn allemaal volledig geblokkeerd. (2011)
In Kanlho is de afgleopen paar dagen, als gevolg van bijzondere omstandigheden, het mobiele netwerk geblokkeerd, geen enkele manier om online te komen. (2012)
Over Weibo
Sina Weibo (waarvan het logo hierboven is weergegeven en dat gebruikt is om hoofdstukken in dit rapport aan te duiden) is een Chinese microblogging website, vergelijkbaar met Twitter, en is eigendom van het in Shanghai gevestigde media conglomeraat Sina Corporation. Hoewel er verschillende Weibo diensten actief zijn in China (de term Weibo betekent in het Engels ‘microblog’), is Sina Weibo het meest populair, waardoor het bijna synoniem met de term Weibo zelf.
Een voorbeeld van een persoonlijke Sina Weibo pagina.
Ondanks Weibo’s langdurige populariteit heeft het hardhandig optreden tegen microblogging in China een stijging van andere vormen van sociale media te zien gegeven, namelijk WeChat (of ‘Weixin’). In tegenstelling tot Weibo distribueert WeChat berichten uitsluitend onder besloten groepen gebruikers, die hun relatie tot elkaar onderling moeten goedkeuren. Dit beperkt niet alleen de verspreiding van berichten en afbeeldingen, maar zorgt er ook voor dat alleen een scherp afgebakende groep van personen de informatie over een bepaald onderwerp te zien krijgt.
Methodologie
Kardze Tibetaanse Autonome Prefectuur, provincie Sichuan, 2011.
ICT heeft honderden Weibo berichten en afbeeldingen verzameld door gebruik te maken van zoektermen die de namen van de Tibetaanse steden, provincies, kloosters, en regios met verschillende soorten Chinese politie-eenheden (bijv. “Gewapende Volkspolitie Ngaba”) of andere aanverwante woorden (bijv. “Lhasa sluipschutter”) combineren. Omdat Sina Weibo werd in augustus 2009 werd gelanceerd en in 2010 nog geen grote bekendheid had, werd de overgrote meerderheid van de berichten in dit verslag gemaakt tussen 2011 en begin 2013. Opgemerkt moet worden dat Sina Weibo met behulp van verschillende methoden gevoelige berichten censureert, en gebruikers geven dit soms aan door het verwijderingsbericht van Sina te posten, dat aangeeft In overeenstemming met de relevante wet-en regelgeving, is uw post verwijderd. Naast de eerder opgemerkte stijging van het aantal verwijderende berichten in Tibetaanse gebieden, toont een recent door ProPublica uitgevoerd onderzoek naar het verwijderen van beelden van Sina Weibo, de doeltreffendheid van de censors aan in het ??verwijderen van gevoelige posten. Dit alles verhoogt de kans dat veel meer relevante berichten zijn verwijderd voordat ze konden worden achterhaald door ICT.
Hoewel ICT in bijna iedere Tibetaanse provinciestad, provincie, en alle grote kloosters naar Weibo postings heeft gezocht, was de opbrengst in gebieden buiten de grote Chinese toeristische routes in Tibet beduidend lager. Om deze reden was er bij steden langs de Sichuan-Tibet snelweg, die populair is onder Chinese reizigers, een veel grotere kans om berichten en afbeelding te achterhalen, dan bijvoorbeeld bij steden in de Tibetaanse Autonome Prefectuur Golog, Qinghai, die relatief weinig bezocht worden. Lhasa is uitgegroeid tot een bijzonder aantrekkelijke bestemming voor Chinese toeristen, en steden langs de Qinghai-Tibet spoorlijn, zoals Golmud en Xining zijn goed vertegenwoordigd. Veel van de berichten werden gemaakt door bezoekers van grote Chinese steden als Shanghai, Beijing of Guangzhou.
Verder moet worden opgemerkt, dat ICT identificerende kenmerken uit postings heeft verwijderd, als maatregel voor anonimiteit van de geciteerde gebruikers. Op basis van technische informatie, die Weibo bij berichten toevoegd, wordt aangenomen dat de foto’s in dit rapport de originele door de mensen gemaakte postings zijn, samen met een eventuele tekstuele beschrijving en mogelijk afbeelding. Gezien het onderwerp en de extreme represailles tegen Tibetanen, zelfs voor low-level informatie-uitwisseling, heeft ICT geen berichten geplaatst van gebruikers, die zichzelf als Tibetaans geïdentificeerd hadden, of die een woonplaats in een Tibetaans gebied hadden vermeld, hoewel dergelijke bewoners ook Chinees zouden kunnen zijn. ICT vond geen aanwijzingen dat Chinese toeristen zijn vastgehouden voor het nemen van foto’s in Tibetaanse gebieden, noch zijn er represailles tegen hen bekend voor het delen van het in dit verslag opgenomen type informatie.
Bekijk alle verzamelde teksten en afbeeldingen
Voetnoten
[1] Opmerking over geografische termen: ICT gebruikt de term ‘Tibet’ om te verwijzen naar alle Tibetaanse gebieden die momenteel onder de jurisdictie van de Volksrepubliek China. Tibet bestaat traditioneel uit drie hoofdgebieden: Amdo (noordoostelijk Tibet), Kham (Oost-Tibet) en U-Tsang (centraal en westelijk Tibet). De Tibetaanse Autonome Regio is door de Chinese regering in 1965 opgericht en bestrijkt het gebied van Tibet ten westen van de Drichu of Yangtze-rivier, inclusief een deel van de Kham. De rest van Amdo en Kham zijn opgenomen in Chinese provincies, en gebieden in deze provincies waar sprake was van ‘compacte bewoning door Tibetaanse gemeenschappen, zijn aangewezen als Tibetaanse autonome prefecturen en districten. Als gevolg hiervan zijn de meeste provincies van Qinghai en delen van Gansu, Sichuan en Yunnan door de Chinese overheid erkent als ‘Tibetaans’.
[2] ‘Wanneer patriottisme is verslapt, The Economist,10 oktober 2013.
[3] Zie ICT rapporten, ‘Protesten in Oost-Tibet‘, en ‘Tibet op een keerpunt‘.
[4] Kai Strittmatter, Süddeutsche Zeitung, 17 juli, 2013: “Erleuchtung garantiert”
[5] OpenNet Initiative, 9 augustus 2012 beweerd. https://opennet.net/research/profiles/china
[6] Geschorste doodvonnissen worden meestal omgezet in levenslange gevangenisstraf, tenzij gezegd wordt dat de gevangene een misdaad heeft begaan in de eerste twee jaar van zijn straf.