25 juli 2019

Gabriel Lafitte spreekt over biodiversiteit op het Tibetaanse Plateau met beleidsmakers, IUCN en vrienden van Tibet

Op 23 en 24 juli bezocht Gabriel Lafitte, ’s werelds bekendste onderzoeker op het gebied van biodiversiteit en klimaatverandering in Tibet, Nederland op uitnodiging van International Campaign for Tibet. Gabriel volgt al 40 jaar Chinese beleidsontwikkelingen en de impact van urbanisatie en het aanleggen van nationale parken op de Tibetaanse hoogvlakte. Gabriel publiceert zijn vlijmscherpe analyses in de blog rukor.

Gabriel sprak met ambtenaren van de afdeling Inclusieve Groene Groei van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, gaf een lunchlezing bij IUCN en hield een openbare lazing in het Lloyd Hotel in Amsterdam.

China presenteert zich als voorloper op het gebied van conservatie en ’ecologische beschaving.’ Maar in feite is China’s beleid gericht op het ontvolken van Tibet. Uit grote delen van Tibet worden de nomadische bewoners verdreven om plaats te maken voor nationale parken. Dit heeft rampzalige gevolgen voor de biodiversiteit en de kwaliteit van de graslanden die essentieel zijn voor de watervoorziening in Tibet, China en Zuid-Oost Azië.

Daarnaast leiden urbanisatie, mijnbouw, de aanleg van dammen, wegen en spoorlijnen tot de onomkeerbare opwarming van het Tibetaanse Plateau met desastreuze gevolgen als het smelten van gletsjers en de permafrost. Volgens Chinese wetenschappers voltrekt zich in Tibet een klimaatramp.

De Nationale Parken in Tibet bestrijken momenteel al een gebied 16 keer groter dan Nederland. Tegen de tijd dat in 2020 de 15^e  bijeenkomst van verdragspartijen van de VN Conventie over Biodiversiteit (COP15) plaatsvindt in Kunming, aan de voet van het Tibetaanse Plateau, zal  China 30% van het Tibetaanse Plateau als Nationaal Park hebben bestempeld.

In zijn lezing op 24 juli in het Lloyd Hotel ging Gabriel in op de gevolgen van deze razendsnelle ontwikkelingen in China voor de biodiversiteit, klimaatverandering, het fragiele ecosysteem van Tibet en de eeuwenoude nomadische levenswijze van Tibetanen op het Tibetaanse Plateau.

Volgens Gabriel Lafitte is het China te doen om de waterbronnnen in Tibet veilig te stellen voor eigen gebruik, met uitsluiting van de Tibetaanse nomaden die van oudsher in deze gebieden rondtrokken. In de nationale parken worden de rivieren aangeduid als economisch en de rivierbanken als ecologisch. Het houden van dieren en bescherming van de graslanden gaan in de Chinese optiek niet samen: nomaden worden uit de nationale parken verwijderd onder het mom van armoedebestrijding. Een aantal nomaden zullen als park rangers te werk gesteld worden maar voor de rest raken de nomaden hun dieren en hun rechten op het land kwijt en komen zij terecht in betonnen kampementen aan de buitenranden van de steden. Gabriel wees erop dat in andere landen een ander ecologisch ontwikkelingsmodel wordt toegepast waarin de inheemse bevolkingen samen met de autoriteiten de graslanden beheren en conserveren. Een inclusief in plaats van een exclusief model.

Gabriel onderstreepte dat hij een voorstander is van nationale parken om de biodiversiteit en de natuur te beschermen maar niet ten koste en met uitsluiting van de Tibetanen, die de kennis hebben hoe je deze fragiele ecosystemen beheert.