7 February 2022

Een opiniestuk van Wangpo Tethong over de Olympische Spelen

Een opiniestuk van Wangpo Tethong over de Olympische Spelen

Wangpo Tethong is sinds 1 november 2021 directeur van ICT Europa. Hij heeft de laatste weken met Dhondup Wangchen door verschillende landen van Europa gereisd. Zij spraken met regeringsvertegenwoordigers en sportverenigingen en informeerden hen over de situatie in Tibet.

De Olympische Winterspelen in China: Denk aan Ali op de Olympische Spelen in Peking

Vandaag als de Olympische Winterspelen in China van start gaan, stel ik me een atleet voor die het podium betreedt, de medaille weigert en in plaats daarvan een spandoek ontrolt met het woord: “Waarheid.” Er zijn genoeg rolmodellen uit de sportwereld voor zo’n moedige actie. Eerst en vooral Muhammad Ali, de grootste sportman aller tijden, die weigerde naar een oorlog te gaan die niet de zijne was.

Buitengewone mensen uit de sportwereld maken reeds deel uit van ons collectief mondiaal geheugen. In een geglobaliseerde wereld zijn deze namen nu even bekend bij de Tibetaanse nomade als bij de bankier in de City van Londen of de dokter in Johannesburg. Hun moed, overwinningen en nederlagen inspireren ons.

Er is een verontrustende tegenstrijdigheid in de ziel van de Olympische Spelen van de moderne tijd: Hoge waarden en het verraad ervan. Buitensporig nationalisme, evenals de poging om het te overwinnen. Schoonheid gepaard met lelijkheid. De Spelen zijn een kind van hun tijd! Voor de goedbetaalde ambtenaren zijn ze vooral een miljardenbusiness. Voor de organiserende landen, een kans om zich aan de wereld te presenteren. Voor despoten, een kans om hun misdaden te verbergen. Dit wordt ook wel “sportwashing” genoemd.

Vele landen waaronder Nederland hebben besloten geen diplomaten naar de Spelen te sturen. Sommige regeringen aarzelen om de Olympische Spelen in Peking te boycotten of het een diplomatieke boycot te noemen omdat zij de mogelijkheid open willen houden om “een dialoog met China” aan te gaan. Deze redenering leidt nergens toe.

Ondertussen gebeuren er afschuwelijke dingen in China. De leiding in Peking ontkent dit niet helemaal. De woordenschat van hun succesverhalen uit Tibet of Oost-Turkestan verraadt hun bedoeling: hervestiging, heropvoeding, werkkampen, gedwongen geboortebeperking, economische ontwikkeling tegen elke prijs, standaardisering van cultuur en taal. Al deze concepten worden gedreven door een vreselijk doel: de uitroeiing van de eigen identiteit van andere volkeren op het grondgebied van wat nu de Volksrepubliek China is. Met andere woorden: genocide.

In de aanloop naar de Winterspelen probeert Dhondup Wangchen, een Tibetaanse activist en filmmaker, wanhopig een dialoog aan te gaan met regeringen, nationale sportfederaties en het Internationaal Olympisch Comité. Zes jaar in een werkkamp was de straf die hij kreeg omdat hij in de aanloop naar de Olympische Zomerspelen van 2008 in Peking durfde te wijzen op de misdaden van China in zijn thuisland. Vandaag zouden hij en miljoenen anderen die door China worden onderdrukt, graag zien dat de Winterspelen werden verplaatst of afgelast. Maar de hoop is aan het vervagen.

Thomas Bach, voorzitter van het IOC, is erin geslaagd een medaille van schaamte om zijn nek te hangen. Niet alleen zwijgt hij consequent over de misdaden van China, maar hij heeft zichzelf ook medeplichtig gemaakt aan het leiderschap in Beijing dat verantwoordelijk was voor de verdwijning van Peng Shuai, een Chinese tennisspeelster die uit de openbaarheid verdween nadat zij een Chinese communistische topambtenaar had beschuldigd van seksueel misbruik. In tegenstelling tot Ali, is Bach vrijwilliger voor een oorlog die niet de zijne is.

Er blijft hoop voor de Olympische atleten om het beter te doen dan hun opperheer. Laat je niet intimideren, laat je niet gebruiken. Volg de ware helden!

Wangpo Tethong, Amsterdam/Brussel, 2022