Verklaring Golog Jigme bij hoorzitting van Congressional Executive Commission voor China

“China’s alomtegenwoordige gebruik van foltering”

Golog Jigme tijdens een persconferentie net na
zijn aankomst in India in 2014

Ik wil graag eerst de CECC bedanken, en in het bijzonder voorzitter Smith en vice-voorzitter Rubio, voor het houden van deze belangrijke hoorzitting vandaag, en voor mijn uitnodiging om hieraan deel te nemen. Als een overlevende van door Chinese openbare veiligheidsbeambten toegebrachte marteling, en nu als in ballingschap in Zwitserland levende pleitbezorger voor de mensenrechten, denk dat ik het essentieel is voor de VS en andere regeringen, alsmede de VN en andere organisaties, om te vernemen wat er feitelijk gebeurt in Chinese gevangenissen van iemand, die het zelf heeft meegemaakt, en om de mensenrechtensituatie in Tibet vandaag de dag te begrijpen. Niet alleen achter de tralies, maar ook buiten de muren van de gevangenis, lijden mijn Tibetaanse broeders en zusters. Ik dring er bij de CECC en het Amerikaanse Congres op aan om aandacht te blijven te besteden aan de situatie in Tibet. Voor de toekomst van Tibet is het zeer belangrijk om de ‘hermetische afgrendeling’ die de Chinese regering heeft opgelegd rond het Tibetaanse volk te doorbreken. Als menselijke wezens hebben Tibetanen het recht om onze standpunten vreedzaam te uiten zonder angst voor arrestatie of marteling. We hebben het recht op vrijheid van beweging en godsdienst, en China moet verantwoording afleggen voor het onthouden van deze fundamentele vrijheden aan ons, en het ons onderwerpen aan willekeurige detentie en marteling, als we proberen deze fundamentele mensenrechten uit te oefenen. Het is mijn grote hoop dat de CECC en het Congres aandacht zullen blijven besteden aan het lijden van Tibetanen.

Mijn verhaal (in het kort)

Mijn naam is Golog Jigme en ik ben ook wel bekend als Jigme Gyatso. Ik werd geboren in een Tibetaanse nomadische familie in het oosten van Tibet, en in mijn tiener jaren trad ik toe tot het Labrang-klooster in Kanlho, Amdo (in de provincie Gansu). Terwijl ik in Labrang zat, was ik betrokken bij diverse sociale activiteiten, waaronder het onderwijzen van kinderen over de Tibetaanse cultuur en het bevorderen van de Tibetaanse taal, en ik was betrokken bij maatschappelijk welzijnswerk, zoals de hulpverlening na de Yushu aardbeving in 2010.

In 2008 werkte ik met filmmaker Dhondup Wangchen samen om een wijduiteenlopende groep Tibetanen, – waaronder nomaden, ouderen, monniken en mensen in afgelegen gebieden – te interviewen over hun gedachten en gevoelens voorafgaand aan de Olympische Spelen in Peking, waaruit de documentaire film “Leaving Fear Behind” uit voortkwam. We wilden de wereld buiten Tibet laten weten wat er werkelijk in Tibet gebeurt en mensen de stemmen laten horen van Tibetanen zelf, terwijl ze hun gevoelens en ervaringen uitten.

Als gevolg van dit werk werd Dhondup veroordeeld Wangchen tot een gevangenisstraf van zes jaar. Ik werd in de periode van 2008 tot 2012 drie keer gearresteerd. In 2008, toen ik zeven maanden lang in een Chinese gevangenis vastzat, werd ik zwaar gemarteld. Chinese ambtenaren beschuldigden mij van het filmen van de documentaire ‘Leaving Fear Behind’ en van het lidmaatschap van het Tibetaanse Jeugd Congres. Daarnaast beschuldigden ze me ook van het niet afzweren van Zijne Heiligheid de Dalai Lama.

In april 2009 werd ik opnieuw gearresteerd en beschuldigd van het openbaarmaken van staatsgeheimen. Ik werd enkele maanden lang vastgehouden en onderworpen aan zware mishandeling, maar niet zo bruut gemarteld als tijdens mijn eerste detentie in 2008.

In september 2012 werd ik opnieuw gearresteerd, maar wist te ontsnappen uit het detentiecentrum. Chinese veiligheidsagenten hadden me ervan beschuldigd de voornaamste aanstichter te zijn van de zelfverbrandingsprotesten over heel Tibet, naast andere ongefundeerde beschuldigingen. Na mijn ontsnapping uit de gevangenis dook ik meer dan anderhalf jaar onder voordat ik in mei 2014 naar India vluchtte. In januari 2015 arriveerde ik in Zwitserland, waar mij politiek asiel werd verleend.

Golog Jigme legt getuigenis af bij de Subcommissie van het Europees Parlement over de Rechten van de Mens (16 maart 2016).

Ik ben nooit formeel gearresteerd. Ik kreeg twee afzonderlijke arrestatiebevelen (juliuzheng), maar pas nadat ik was vrijgelaten. Tijdens mijn drie aanhoudingen is mij nooit een document overlegd met daarin een formele aanklacht tegen mij. Ook heb ik nooit een een proces gekregen. Noch mijn klooster, noch mijn gezin werden op de hoogte gebracht van mijn verblijfplaats. Ik werd in afzondering gehouden van de buitenwereld. Ik had geen toegang tot een advocaat. Ik heb nooit enige medische behandeling ontvangen.

Hier zal ik in het kort beschrijven welke marteling ik te verduren heb gekregen uit handen van de Chinese veiligheidsagenten. Als ik alles zou beschrijven, zou dit een zeer lange betoog worden, dus ik zal een en ander hier samenvatten. Als eerste wil ik graag benadrukken dat ik het levende bewijs ben van marteling door de Chinese overheid. Vandaag heb ik nog steeds ernstige rugpijn, littekens op mijn polsen en enkels, en andere verwondingen door marteling, die nog steeds pijn in mijn knieën, ribben, en ogen veroorzaken. De eerste opsluiting in 2008, was het moeilijkste voor mij, want ik werd gruwelijk gemarteld. Een maand en 22 dagen lang werd ik continu gemarteld. Ik werd gedwongen om te zitten in de “tijger stoel” (ook bekend als de “ijzeren stoel”), dag en nacht. Dit was de ergste vorm van marteling, waarmee ik te maken kreeg tijdens mijn drie aanhoudingen. Mijn armen werden op een kleine metalen tafel voor me geboeid en mijn benen werden onder de zitting gebogen en met ijzeren boeien vastgebonden aan de stoel. Mijn gewrichten hadden afschuwelijk te lijden en op een gegeven moment werden mijn voeten zo gezwollen, dat al mijn teennagels uitvielen. Ik heb nog steeds littekens op mijn polsen en enkels van toen ik omgekeerd in de stoel werd gezet en opgehangen aan het plafond, urenlang per keer. Ik mocht niet slapen en ik kreeg heel weinig te eten. De pijn van de dorst was de tweede ergste marteling; Ik kreeg slechts een zeer kleine hoeveelheid water, en voelde een ondraaglijke dorst door het bloedverlies uit mijn lichaam. Tijdens de eerste en tweede detenties werd ik onderworpen aan harde klappen en schoppen; sommige van mijn ribben waren gebroken en mijn kniegewrichten waren ontwricht.

Tijdens mijn derde aanhouding in 2012 vertelden de Chinese veiligheidsagenten me dat ik zou worden overgedragen aan het Stedelijk Lanzhou Militair Hospitaal voor een medisch onderzoek om te zien of ik geen ziekten had en dat als ze iets vonden, ik “noodzakelijke injecties” zou krijgen. Ik protesteerde tegen de overdracht, maar ze waren vastbesloten. Het werd me duidelijk dat ze van plan waren mij in het ziekenhuis te doden door me te injecteren met een soort van ‘medicijn’, dat me zou doden. Ik had het geluk dat ik in kon ontsnappen, voordat ze me naar het ziekenhuis overplaatsten. Terwijl ik ondergedoken zat, vernam ik dat de Chinese regering mij in een tegen mijn uitgevaardigde arrestatiebevel beschuldigde van moord en een grote som geld aanbood aan iedereen, die informatie kon verschaffen over mijn verblijfplaats. Ik ben diep dankbaar aan de mensen, die zo veel geriskeerd hebben met te organiseren, dat ik het land kon verlaten. Mijn veilige vlucht was een collectieve inspanning en de mensen, die zoveel hebben gegeven zijn een voortdurende bron van inspiratie voor mij.

VN-Comité tegen Foltering’s Herziening van China’s de naleving van het Verdrag tegen foltering (november 2015)

Als overlevende van marteling door de handen van Chinese veiligheidsambtenaren, ben ik dankbaar dat ik in staat ben geweest om China’s toetsing bij het VN-Comité tegen Foltering’s in Genève afgelopen november bij te wonen. Maar ik was geschokt door de leugens die de Chinese regering bij de VN vertelde. Ik was blij om aan het Comité mijn verhaal te kunnen vertellen – het waargebeurde verhaal van marteling door China. Ik was erg blij om te zien dat het comité lastige vragen stelde aan de Chinese delegatie. Bovendien voelde ik de kracht en de vastberadenheid van het Comité om pal te staan voor de waarheid. Het was hartverwarmend om te zien hoe de commissie de Chinese overheid verantwoordelijk hield voor marteling, willekeurige detentie en andere schendingen van de mensenrechten in Tibet en China.

Het is absurd dat Chinese ambtenaren zeggen dat marteling niet bestaat in China. Ik werd drie keer gearresteerd en meerdere keren gemarteld door de Chinese autoriteiten. Ik werd geslagen met houten stokken en elektronische apparaten en mijn gezicht, ogen en lippen zijn verbrand toen ik vastgebonden werd aan een hete kachel. Ik ben met mijn handen achter mijn rug geboeid en aan een pijp aan het plafond opgehangen en ik ben ook fysiek aangevallen door een groep van vijf Chinese ambtenaren, die mij over mijn hele lichaam trapten.

Ongelooflijk, toen een Chinese regeringsfunctionaris door het Comité gevraagd werd over het gebruik van de ‘tijger stoel’ tijdens politieverhoren, zei hij dat de stoel diende voor de bescherming en de veiligheid van de gedetineerden. Ik heb dagen en nachten in zo’n stoel doorgebracht; het was een afschuwelijke marteling.

Golog Jigme tijdens de Mensenrechten en Democratie top in Geneve dit jaar

De Chinese delegatie voerde ook aan dat er geen politieke gevangenen zijn in China. Dit is absurd. De Politieke Gevangenen Database van de CECC heeft meer dan 640 dossiers van Tibetaanse politieke gevangenen; sommige NGO’s hebben een veel groter aantal. Hoe dan ook, het is belachelijk, dat de Chinese regering zegt dat er geen politieke gevangenen bestaan ??in Tibet en China. Niet alleen waren Dhondup Wangchen en ik politieke gevangenen, maar Shokjang, een populaire blogger en mijn goede vriend, werd onlangs veroordeeld tot drie jaar in de gevangenis voor “het aanzetten tot separatisme” – enkel en alleen vanwege het vreedzaam uitdrukken van zijn eigen opvattingen over het etnische beleid en van andere voor Tibetanen belangrijke kwesties. Wij zijn slechts een paar voorbeelden van de vele andere politieke gevangenen, die ons zijn voorgegaan, en van degenen, die op dit moment in de gevangenis of detentiecentra zitten of zijn verdwenen, louter voor het uitoefenen van hun fundamentele recht op vrijheid van meningsuiting, religie, beweging, onder andere rechten.

Tot slot wil ik de VS en de internationale gemeenschap bedanken voor de aandacht voor mijn geval tijdens mijn detentie in Tibet. De ondersteuning en druk van regeringen, de media, de VN en mensenrechten groepen maken verschil voor hen, die in de gevangenis zitten of anderszins vast worden gehouden in Tibet.

Aanbevelingen

• 
  Ik dring er bij het ??Amerikaanse Congres en de regering op aan om het onderdrukkende beleid van China in Tibet ter discussie te stellen en aandacht te blijven schenken aan het lijden van het Tibetaanse volk.
  
• 
  De Amerikaanse regering zou druk moeten uitoefenen op China om de Speciale VN-rapporteur inzake Marteling uit te nodigen voor een bezoek in vervolg op het laatste bezoek van de Speciale Rapporteur inzake Foltering, dat meer dan 10 jaar geleden plaatsvond. Ongehinderde toegang tot gevangenissen en gevangenen in Tibet moet deel uitmaken van de voorwaarden van het bezoek.
  
• 
  Ik dring er bij de Amerikaanse regering op aan om het geval van Dhondup Wangchen ter sprake te blijven brengen bij Chinese functionarissen en te verzoeken, dat hem wordt toegestaan ??om internationaal te reizen, zodat hij zich kan herenigen met zijn vrouw en drie kinderen, die nu in de VS wonen.
  
• 
  Er bij China op aan te dringen om alle Tibetanen, die in hechtenis zijn of gevangen worden gehouden voor vreedzame, geweldloze zienswijzen en meningen, zoals Shokjang, de jonge Tibetaanse blogger, die in februari 2016 tot drie jaar gevangenisstraf is veroordeeld, vrij te laten.
  
• 
  Ik sta volledig achter de aanbeveling van de CECC aan het Congres en de regering om China onder druk te zetten om het recht van bewegingsvrijheid van de Tibetanen in hun eigen land te respecteren en om een grotere toegang van buitenlandse diplomaten, journalisten, NGO’s en anderen aan de Tibetaanse autonome Regio (TAR) ??en de Tibetaanse autonome gebieden toe te staan, evenals de andere aanbevelingen over Tibet in het 2015 jaarverslag van de CECC.