8 September 2017

Tibetaanse nomaden stellen zeldzaam beroep in tegen verwijdering uit graslanden

• Tibetaanse herders doen een zeldzame beroep op de Chinese autoriteiten, na verdreven te zijn van hun traditionele weidegronden en stellen dat de verordeningen illegaal zijn op grond van de Chinese wet. De nomaden, uit een Tibetaanse gebied in Qinghai (Amdo) werden gedwongen om hun zomerweiden te verlaten onder bedreiging van hoge boetes en gevangenisstraf bij weigering. Nomaden hebben ook de bevel gekregen om hun grasland te verlaten in een ander gebied van Qinghai.
• In hun beroep, geschreven door ‘het volk van Dernang’ in een provincie in Golog en gericht aan “De gerespecteerde oudere leiders van de Volksrepubliek China, en de betrokken departementen”, schrijven de Tibetaanse nomaden: “Het wegnemen van de rechten van burgers op weidegrond is tegen de grondwet, tegen de nationale en lokale wetten, en is een belangrijke oorzaak voor schade in het voorzien in levensonderhoud en de manier van leven van mensen.” De oproep en details over de verordening van de gemeente Mangra zijn hieronder vanuit het Tibetaans in het Engels vertaald.
• De petitie, die een gemotiveerd pleidooi maakt tegen de verwijdering van de nomaden uit hun weilanden, is een nieuw voorbeeld van de meer subtiele manieren waarop Tibetanen contraproductieve verordening en beleid ter discussie stellen. Het is ook in overeenstemming met een consensus, die er bestaat tussen de graslanden experts, zowel in de Volksrepubliek China als internationaal, dat het Chinese beleid van confiscatie van weidegronden en het verplaatsen van nomaden schadelijk is. Wetenschappelijk bewijs wijst op het belang van de nomadische levensstijl en verplaatsen van vee in het waarborgen van de gezondheid van de open weidegronden en het beperken van de nadelige effecten wat betreft opwarming van het Tibetaanse plateau.

Geen verklaring was afgegeven aan de Tibetaanse nomaden in de gemeente Darlag (Chinees: Dari) in Tibetaanse Autonome Prefectuur Golog (Chinees: Guoluo) in Qinghai, voor het bevel om hun traditionele weidegronden deze zomer te verlaten. Dit volgde op een bericht in de sociale media in juni, dat het in een dorp in de gemeente Mangra (Chinees: Guinan) in de prefectuur Tsolho (Chinees: Hainan), ook in Qinghai, voor nomaden onder bedreiging van boetes verboden was om hun zomerweiden dit jaar te gebruiken. Hieruit blijkt dat de verordening niet beperkt is tot één gebied.

Op het Tibetaanse plateau was Qinghai de eerste provincie om het officiële PRC beleid op te pakken om nomaden te huisvesten, hetgeen de autoriteiten meer administratieve controle geeft over de bewegingvrijheid en de levensstijl van mensen. Tienduizenden Tibetaanse herders zijn sindsdien gedwongen om hun vee te slachten en te verhuizen naar nieuw gebouwde huizen kolonies in of in de buurt van steden en hun traditionele manier van leven op te geven.

Volgens de petitie van 8 augustus (2017) begonnen ambtenaren in sommige gebieden van de provincie Darlag in Golog met de “implementatie van een voor levensonderhoud van gewone mensen zeer nadelig nieuw beleid”. Er was een deadline van 23 augustus voor de nomaden gesteld om hun zomer begrazingsgebied te verlaten, aldus een bron, die sprak met Radio Free Asia^[1] en hoewel de meeste in staat waren om op de aangewezen datum te vertrekken, haalden sommigen deze deadline niet. Dezelfde bron zei: “Dus de ambtenaren haalden de gewapende politie erbij om om de achtergebleven nomaden te bedreigen en dwongen hen uiteindelijk om hun land te verlaten en beboeten elk van hen met 1.000 yuan [US $ 152] voor het niet gehoorzamen aan het bevel. Ze deelden ook mee dat iedereen die achter zou blijven, zou worden opgesloten”.

Het verzoekschrift aan de Chinese leiders, dat naar het lijkt geschreven is door een groep Tibetanen in Darlag, positioneert hun argumenten in het kader van de Chinese wet: “Door het beperken van de rechten van inheemse veehouders om hun weilanden te gebruiken, werd het voor een paar kleine gemeenschappen min of meer verboden om gebruik te maken van hun weilanden, terwijl sommigen geheel beroofd van hun zomerweide, en ga zo maar door. Volgens de grondwet en wetten van de Volksrepubliek China, de lokale wetgeving en de geldende gewoonterecht, lijkt dit zowel illegaal als in strijd met de gangbare praktijk te zijn, dus stellen we beroep in met de hoop dat de ambtenaren van de Volksregering van de Volksrepubliek China de belangen van het volk voorop stellen en loyaal zijn het principe van de rechtsstaat en zich betrokken zullen tonen en een beslissing zullen nemen in overeenstemming met de wet en toegespitst op het onderhavige geval.”

De door ICT verkregen petitie geeft zes overtuigende redenen, waarom de nomaden niet zouden moeten worden verwijderd uit hun zomer weidegronden, ondermeer dat verwijdering van de herders van het land strijdig is met “een gematigd welvarende samenleving voor de massa” te bereiken”, een door de autoriteiten gesteld doel van de economische ontwikkeling.^[2] De Tibetanen stellen dat als dit het doel is ”het door de huidige nomadische veeteelt gegenereerde rendement de basis moet zijn. Dit moet worden ondersteund door de moderne wetenschap. Mogelijkheden voor uitbreiding van de veehandel, boter en kaas productie, markten voor gesponnen en geweven yak wol, haar enz., moeten worden verstrekt op basis van de behoefte van de hedendaagse bevolking, in plaats van het verplaatsen van de nomadische bevolking naar steden, waar ze zullen worden als “herten in de mist”, beroofd van hun levensonderhoud en levensstijl.”

Een ander punt stelt, dat de verwijdering van nomaden uit de weilanden schadelijk is voor de bescherming van het milieu, een argument dat wordt ondersteund door een wetenschappelijke consensus onder weidegronden experts in zowel de Volksrepubliek China als internationaal. Een groeiend aantal Chinese professoren en weidegronden experts hebben in toenemende mate kritiek op het regeringsbeleid, met het argument dat een reeks van fouten in het beleid overbegrazing en degradatie heeft veroorzaakt van de graslanden van Tibet – niet de nomadische veehouders zelf. Een rapport van het Tibetaanse Centrum voor Mensenrechten en Democratie over nomadische veeteelt in Tibet noemt niet minder dan 243 in China gepubliceerde onderzoeksrapporten, die deze wetenschappelijke bevindingen documenteren en niet langer de heersende officiële discours van de Chinese leiders over het verwijderen van nomaden uit hun weilanden onderschrijven.^[3]

De petitie van Golog zegt: “Er wordt gezegd dat veeteelt moet worden afgeschaft om het milieu te beschermen. Voor wat betreft het milieu is het in het algemeen de mijnbouw, die de vitaliteit van de aarde leegzuigt en zorgt dat de vitaliteit van de erop levende wezens afneemt. De constructiewerkzaamheden en fabrieken, die de lucht vervuilen, moeten worden tegen gegaan en gestopt. Op gelijke wijze, als de graslanden moeten worden beschermd, moeten die gebieden, die ernstig getroffen zijn door woestijnvorming en aantasting door knaagdieren, worden geconserveerd en geregenereerd, niet gebieden zoals onze Dernang, die nauwelijks zijn aangetast door woestijnvorming en knaagdieren, gevuld zijn met natuurlijk groen, en geen geschiedenis hebben van overbegrazing. Om in zulke plaatsen af te zien van veeteelt om gras te laten groeien en herders hun veeteelt te laten opgeven en hun middelen van bestaan te wijzigen, is in strijd is met de natuurlijke werkelijkheid en wetenschappelijk feiten. Dat deze vorm van veeteelt is niet schadelijk voor het natuurlijke milieu wordt bevestigd door de ervaring van de nomaden zelf.”

Door heel Tibet heeft de grootschalige mijnbouw in koper, goud, zilver, chroom en lithium in het kader van de integratie van de afgelegen regio’s in de Chinese industriële economie een verwoestende invloed, en Tibetanen die zelfs ook maar op de meest gematigde manier hun verontrusting uiten, lopen het risico te worden gevangen gezet, gemarteld of gedood.

In de provincie Mangra maakten de Chinese autoriteiten bekend dat het de onder hun jurisdictie vallende nomadische gemeenschappen niet zou worden toegestaan om hun vee te laten grazen op de zomerweiden, waardoor de meer dan 900.000 Mu (ongeveer 600 km²) van weilanden in het gebied verboden terrein werden. Iedereen, die in strijd met deze verordening zou handelen, zou een boete krijgen van Y50 ($ 6) per schaap en Y150 ($ 22) per yak, aldus de Tibetaanse taal website Trimleng, opgezet door een Tibetaan in ballingschap, Drolma Kyab, om juridisch advies te verstrekken aan Tibetanen over lopende zaken in Tibet.^[4]

De op 11 juli (2017) gepubliceerde Trimleng post stelt: “Dit veroorzaakt argwaan en twijfels bij het publiek richting overheid. Deze maatregel van de overheid vormt een belangrijk obstakel en verstoort de reguliere werkzaamheden van de lokale nomaden van het houden van yaks en schapen. De nomaden, in de veronderstelling dat de verordening van de overheid nationaal recht is, worden gereduceerd tot een staat van hulpeloosheid…”. Trimleng wijst er verder op dat: “Volgens de grondwet van ons land, het burgerlijk recht en de wetten met betrekking tot eigendomsrecht is de manier waarop de Volksregering van de gemeente Sumdo dingen aanpakt duidelijk tegen de wet”, en verklaart dat: “Op grond van de wettelijke procedure voor landbeheer, heeft een collectieve economische organisatie of dorpsgemeenschap de eigendomsrechten over het gecontracteerd land verworven voor een overeengekomen periode van 50 jaar, over al het weiland, met inbegrip van zomerse weide – om dit te beheren, te gebruiken en exploiteren. Dit is het privaatrechtelijke eigendomsrecht gespecificeerd in artikel 13 van de Grondwet (de wettige privaatrechtelijke eigendommen van iedere burger mogen niet worden geschonden door anderen). De staat is dus verplicht om de middelen van bestaan van de nomaden te beschermen, voor wat betreft het gebruik van de zomerweiden om hun pastorale activiteiten uit te voeren en de winsten te genieten.”

Het is de gewoonte van de Tibetaanse nomaden om hun schapen en ander vee in de zomer rond juni / juli vrij te laten op het grasland om te grazen. Hoewel er geen verklaring is afgegeven door de autoriteiten met betrekking tot het verbod voor deze twee gebieden, aldus Tibetaanse bronnen, stellen de Chinese ambtenaren zich vaak op het standpunt, dat weidenverboden, weiland sluitingen en nomade verhuizingen een wetenschappelijke noodzaak zijn om meer gras te laten groeien, koolstof vast te leggen en stroomgebieden te beschermen, maar het tegendeel is het geval. Volgens een rapport van Gabriel Lafitte voor het Tibetaanse Centrum voor Mensenrechten en Democratie heeft “China nagelaten een beroep te doen op de ervaring en kennis van de herders wat betreft de zorg voor het land en herstel van gedegradeerde gebieden, maar zich uitsluitend beperkt op afscherming en tijd om rehabilitatie te bereiken. Dit is in strijd met de wereldwijde ervaring in gemeenschap gebaseerde landschap restauratie, die zich baseert op lokale gemeenschappen om het herstelproces te leiden. […] Het versnelde uitsluiting van veehouders vindt zijn oorsprong in opeenvolgende beleidsfouten.”^[5]

Nomaden, die leven in de dorpen Horkor en Takor van de gemeente Dernang in de provincie Darlag zijn ook bevolen om te verhuizen uit gebieden, die voorbereid zijn als winterkampen. Een door Radio Free Asia geciteerde bron stelt: “Maar ze kunnen nergens anders heen en ze krijgen nu ook te maken met voortdurende lastigvallende ambtenaren. Ze zijn erg bezorgd over wat er gaat met hen gaat gebeuren.”^[6]

Beroep door de mensen van Dernang over de weiland kwestie
Vertaling in het Engels door ICT

Aan de gerespecteerde oudere leiders van de Volksrepubliek China, en de betrokken departementen,

Op 8 augustus 2017 zijn in sommige gebieden van de gemeente Darlag in de provincie [prefectuur Golog] Qinghai betrokken ambtenaren begonnen met de uitvoering van een nieuw beleid ter beperking van de rechten van de inheemse veehouders in het gebruik van hun weilanden. Sommige kleine gemeenschappen is het verboden om gebruik te maken de een groot deel van hun weiden, enkele anderen zijn volledig beroofd van hun zomerweide, en ga zo maar door. Volgens de grondwet en wetten van de Volksrepubliek China, de lokale wetgeving en het vigerende gewoonterecht, lijkt dit niet in overeenstemming met de wet en in strijd met de heersende maatschappelijke normen. We zijn dus gedwongen om een beroep in te stellen in de hoop dat de ambtenaren van de Volksregering van de Volksrepubliek China, bij welke de belangen van het volk op de eerste plaats komen, en die gecommitteerd zijn aan het principe van ‘het land regeren met de wet’ en ‘het land te regeren door de wet’, hun betrokkenheid zullen tonen en een beslissing zullen nemen, die in overeenstemming is met de wet en niet ingaat tegen het bestaande gewoonterecht. Zoals hieronder met steekhoudende argumenten toegelicht, is de uitvoering van dit beleid niet in overeenstemming met de wet van de natie en vormt het een belemmering voor de economische ontwikkeling, en is het niet in overeenstemming met de werkelijkheid van het milieu.

1. Het niet opvolgen van het consultatieproces 
Als het beleid met betrekking tot eigendomsrechten op weide en landbouwgronden moeten worden uitgevoerd, dient dit gedaan te worden op het prefectuur niveau en hoger. En ook moet het worden uitgevoerd met inachtneming van bepaalde voorwaarden. De lokale overheid dient zich te houden aan wettige redenen en proces: eerst zorgen voor toetsing door deskundigen en vastlegging, en dan de mogelijkheid geven voor het inwinnen van de mening van het volk. Ook ten aanzien van de kwestie van compensatie moet er absolute transparantie zijn en moet er verantwoording worden afgelegd en moet een groot bedrag aan vergoeding worden uitgekeerd. Dus, terwijl aan geen van de randvoorwaarden was voldaan, was er slechts het bevel voor de gemeenschap om onmiddellijk te ontruimen. Dit is het eerste [punt].

2. Ontbreken van publicatie van een verordening, die deze actie formaliseert
Als dit een authentieke beleid is van de hogere niveaus [van de overheid], dan dient een uitleg over de formulering van het process en de voordelen van de implementatie hiervan te worden gemaakt en deze moeten berusten op de wet. In ieder land wordt voor elke onderneming een gedetailleerde verklaring over de aard daarvan gemaakt voor verspreiding onder de lokale bevolking. In dit geval, anders dan de rechtstreekse melding, dat de gemeenschappen moeten verplaatsen en dat de betrokken weiden niet kunnen worden gebruikt, is geen enkel stuk geschreven document geproduceerd of overhandigd. Dit is het tweede [punt].

3. Geen milieumaatregel, en niet in overeenstemming met de realiteit van het natuurlijke milieu
Er wordt gezegd dat veeteelt moet worden afgeschaft om het milieu te beschermen. Om het milieu te beschermen in algemene zin, moet de mijnbouw, die de vitaliteit van de aarde leegzuigt en zorgt dat de vitaliteit van de wezens, die erop leven afneemt, worden tegengegaan en alle constructiewerkzaamheden en fabrikanten, die de lucht vervuilen, worden gestopt en gesloten. Evenals de graslanden moeten worden beschermd en bewaard, moeten die gebieden, die ernstig zijn aangetast door woestijnvorming en plagen van knaagdieren beschermd en geregenereerd worden, niet gebieden, zoals onze Dernang, die nauwelijks zijn aangetast door woestijnvorming en knaagdieren, gevuld zijn met natuurlijk groen, en geen geschiedenis hebben van overbegrazing. Om op zulke plaatsen veeteelt te verbieden om gras te laten groeien en de herders te laten stoppen met het fokken van vee en hun middelen van bestaan te wijzigen is in strijd met de natuurlijke werkelijkheid en wetenschappelijke feiten. Dat het fokken van vee niet schadelijk is voor het natuurlijke milieu, wordt bevestigd door de ervaring van de nomaden zelf. Dit is het derde [punt].

4. Nomaden moetenniet gescheiden worden van hun nomadische levensstijl om een gematigd welvarende samenleving te bereiken 
Indien, op grond van het doel van economische ontwikkeling van ons land, een gematigde welvarende samenleving moet worden bereikt voor de massa’s, dan dient het door de huidige nomadische veeteelt gegenereerde rendement de basis zijn. Dit moet worden ondersteund door de moderne wetenschap. Kansen om handel in vee, boter en kaasproductie uit te breiden, markten voor gesponnen en geweven yak wol, haar enz., moeten worden verstrekt op basis van de behoefte van de hedendaagse bevolking, in plaats van het verplaatsen van de nomadische bevolking naar steden, waar ze zullen worden als “herten in de mist”, beroofd van hun levensonderhoud en levensstijl.” Dit is het vierde [punt].

5. Het huidige initiatief en beleid is niet in overeenstemming met de wet 
Dit initiatief gaat in tegen de grondwet en ook de wetten van ons land. Artikel 13 van de grondwet van de Volksrepubliek China stelt: “Wettige privé-eigendom van de burger is onschendbaar. De Staat, in overeenstemming met de wet, beschermt de rechten van de burgers op privé-eigendom en overerving daarvan…”. Punt 13 van de Uitvoeringsmaatregelen van de Graslanden Wet van de provincie Qinghai stelt: “Tijdens de contractperiode kan de aannemer het weiland niet terugnemen van de gecontracteerde, de individuele herder”, en punt 12 van de graslanden verordening van de provincie stelt: “de rechten van de wettelijk toegestane en geregistreerde gebruikers van graslanden zijn beschermd door de wet, en kunnen niet worden geannuleerd door een departement of individu”, en er zijn vele andere van dergelijke bepalingen. Dit is het vijfde [punt].

6. Beëindiging van de nomadische activiteit zal Chinese nationaliteiten cultuur ruïneren
Niet alleen dat, maar door deze gang van zaken zal een groot deel van de cultuur, traditie en gewoonten van de nomadische levensstijl waarschijnlijk verloren gaan, hetgeen indruist tegen de bepalingen in de grondwet van ons land en de wetten, die de rechten garanderen van nationale minderheden om hun culturele tradities en gewoonten te voort te zetten. Daarom is het een belangrijke factor voor de nationaliteiten cultuur van de multi-etnische Chinese natie, die met een ernstig desintegratie kampt. Dit is het zesde [punt].

Kortom, het wegnemen van de rechten van burgers op hun weidegronden is niet in overeenstemming met de grondwet van ons land, niet in overeenstemming met de nationale en lokale wetten, en wordt een belangrijke oorzaak van de vernietiging van het levensonderhoud van mensen en hun manier van leven. Aangezien niet één onder ons, de nomaden van Dernang, dit beleid aanvaardt of ondersteunt, op kracht van onze wettelijke rechten als burgers van de Volksrepubliek China (om het werk van een overheidsinstantie of ministerie of werknemer te beoordelen, en te wijzen op of bekritiseren van tekortkomingen of fouten), stellen we dit beroep in en verzoeken met de hoop dat de betrokken ambtenaren belast met het publieke welvaart en het welzijn van de burgers, dit niet zullen negeren en een juiste beslissing zullen nemen in deze zaak, in overeenstemming met de wensen van het volk.

Respectvol ingediend door de mensen van Dernang op [blank datum] augustus 2017.

Trimleng post
Vertaling in het Engels door ICT

Toegang tot de zomerweiden is het recht van de herders

Door Drolma Kyab (gepost 11 juli 2017)

http://trimleng.cn/grassland-rights-for-nomads-2/

Onlangs heeft de Volksregering van de gemeente Sumdo, provincie Mangra (Ch: Guinan), prefectuur Tsolho (Ch: Hainan) [in Qinghai] aangekondigd dat het dit jaar de nomadische gemeenschappen onder zijn jurisdictie niet zal worden toegestaan om hun vee te laten grazen op de zomerweiden. Hierdoor is meer dan 900.000 Mu (ongeveer 600 km²) van weilanden in het gebied verboden terrein geworden en iedereen, die in strijd handelt met deze verordening is een boete in het vooruitzicht gesteld van Y50 ($ 6) per schaap en Y150 ($ 22) per yak. Dit heeft argwaan en twijfels veroorzaakt bij het publiek richting overheid. Deze maatregel van de overheid vormt een belangrijk obstakel en verstoort het reguliere werk van de lokale nomaden in het houden van yaks en schapen. De nomaden, in de veronderstelling dat de verordening van de overheid nationale recht is, werden gereduceerd tot een staat van hulpeloosheid.

Volgens de grondwet van ons land, het burgerlijk recht en het eigendomsrecht wetten, is de manier waarop de Volksregering van de gemeente Sumdo dingen aanpakt duidelijk tegen de wet. Volgens de wettelijke procedure van voor het wegnemen van land, heeft een collectieve economische organisatie of dorpsgemeenschap de eigendomsrechten over het verworven gecontracteerde land voor een overeengekomen periode van 50 jaar, over al het weiland, met inbegrip van zomerse weide – om dit te beheren, te gebruiken en exploiteren. Dit privaatrechtelijke eigendomsrecht is gespecificeerd in artikel 13 van de Grondwet (de wettige privaatrechtelijke eigendommen van iedere burger mogen niet worden geschonden door anderen). De staat is dus verplicht om de middelen van bestaan van de nomaden te beschermen, voor wat betreft het gebruik van de zomerweiden om hun pastorale activiteiten uit te voeren en de opbrengsten te genieten.

In het geval dat het weiland door de staat moet worden onteigend om redenen van het algemeen belang, dan moet de lokale overheid de juridische procedures te volgen en de nomaden op de hoogte stellen van de mogelijkheden van openbare hoorzittingen en administratieve herziening, die hen ter beschikking staan en hen de mogelijkheid geven om tegengestelde meningen te laten horen in een open sfeer. Als de nomaden niet bereid zijn om hun eigendomsrechten op te geven, dan moet het hen worden toegestaan om in verzet te komen en de lokale overheid juridisch aan te vechten. Als de Volksregering deze procedures niet volgt, is zij zelf in strijd met de wet en op dat punt zijn de nomaden niet verplicht om de bevelen op te volgen.

Voor de nomaden zijn de door wettelijke contracten verkregen landgebruik rechten, als de rechten op een eigen woning. De lokale overheden moeten begrijpen dat deze niet willekeurig kunnen worden geschonden door de lokale Volksregering of andere individuen, en de juridische middelen voor het herstel van die rechten moet ook worden onderkend. Binnen het burgerlijk recht en wet op eigendomsrechten, die deel uitmaken van het nationale recht, kan de verhurende partij in een contract over land, het land binnen de contractperiode niet terugnemen van de huurder, en artikel 13 van de lokale ‘Qinghai Grasland Wet Uitvoerende Maatregelen’ specificeert dat gedurende de contractperiode, de verhuurder het weiland niet kan terugnemen van de gecontracteerde, de individuele herder. Dus voor een gemeentelijke overheid om het recht van een dorp of collectieve economische organisatie op het gebruik van hun zomerweide, zonder enige juridische reden binnen de contractperiode te ontbinden, is een schending van het contractuele en burgerlijke recht.

Met betrekking tot de juridische relatie tussen een gemeentelijke Volksregering en een collectieve economische organisatie, heeft de Volksregering niet het recht om bevelen te geven of te interfereren met de autonome werking van de collectieve economische organisatie van de nomade. Punt 5 van de ‘Wet op de Constitutie van Dorps Comités’ van de Volksrepubliek China stelt dat de stedelijke en gemeentelijke overheden zich niet kunnen mengen in de autonome werking van het dorp commissies. Dit betekent dat de lokale overheden het recht niet hebben om dorpen of collectieve economische organisaties te vertellen wat ze moeten doen, laat staan te treden in hun interne autonome functies met dergelijke dingen, zoals de vraag of nomaden hun vee naar de zomerweiden kunnen nemen of niet.

Als de lokale Volksregering zorgt voor een ernstige situatie, zonder rekening te houden met de wet en aandringt op een verbod op toegang tot de zomer weilanden en bij de nomaden economische verliezen veroorzaakt van meer dan Y100,000, dan zijn de autoriteiten van de gemeentelijk Volksregering in strijd met de wet en zijn zij strafbaar. Als de nomaden te weten komen over dergelijke gevallen, kunnen ze deze misdrijven officieel aan de betrokken ambtenaren melden bij hun lokale rechtbank, het kantoor voor Openbare Veiligheid of de procureur melden om strafrechtelijke verantwoordelijkheid vast te stellen. Als een provincie of gemeente een bevel uitvaardigt en de weilandrechten van nomaden schendt met problemen voor hun levensonderhoud tot gevolg, dan kunnen ze op de hogere niveaus administratieve herziening voor de verordening aanvragen om deze te laten intrekken, of ze kunnen hun rechten verdedigen door het instellen van een gerechtelijke procedure.

Voetnoten:
[1] RFA rapport, 30 augustus 2017, http://www.rfa.org/english/news/tibet/grazing-08302017133026.html
[2] China’s vijfjarenplan om een ‘gematigd welvarende samenleving’ bereiken http://www.china.org.cn/opinion/2015-10/30/content_36935303.htm
[3] Li Wenjun, hoogleraar milieumanagement aan de Universiteit van Peking, is een van die stemmen; ze vond dat hervestiging van grote aantallen herders in steden de armoede en waterschaarste verergert. In gepubliceerde studies heeft zij gezegd dat de praktijk van traditionele begrazing ten goede komen aan de grond. “We stellen dat een systeem van voedselproductie, zoals de nomadische veeteelt, dat eeuwenlang duurzaam is gebleken en van zeer weinig water gebruikt, de beste keuze is”, aldus een recent artikel dat ze in het tijdschrift ‘Land Use Policy’ schreef. ‘Het oplossen van een probleem door het creëren van een groter: De gevolgen van de ecologische hervestiging voor grasland restauratie en armoedebestrijding in Noordwest-China’ door Mingming Fan, Yanbo Li, Wenjun Li, Volume 42, januari 2015, pagina’s 124-130 http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0264837714001586, aangehaald in New York Times van 11 juli 2015, ‘China omheint de Nomaden in en een oude levensstijl kwijnt weg’
[4] De post voor de Mangra (Guinan) weiland verbod in het Tibetaans is hier te vinden.
[5] ‘Wasted Lives: een kritische analyse van China’s Campagne om de Tibetaanse Pastorale manier van leven te beeindigen’, mei 2015, Tibetaanse Centrum voor Mensenrechten en Democratie. Zie ook de recente ICT rapporten ‘Nomaden in Niemandsland’, 30 juni 2017, en ‘Blauw Goud van het hoogste plateau’
[6] Verslag van Radio Free Asia, 30 augustus 2017.