19 December 2019

Reflecties over COP 25 door Kyinzom Dhongdue, Executive Director van ICT's partner Australia Tibet Council

Door Kyinzom Dhongdue, Executive Director Australia Tibet Council

Deze maand woonde ik de VN-conferentie over klimaatverandering in Barcelona (COP 25) bij om te leren, contact te maken en onze Tibetaanse stemmen te laten horen in het meest kritische debat van onze tijd.

Mijn week in Madrid had momenten van wanhoop over het gebrek aan urgentie in het licht van de escalerende klimaatsituatie, maar ook momenten van echte hoop toen ik getuige was van de vastberadenheid van de wereldwijde beweging voor klimaatrechtvaardigheid. Hier zijn mijn overwegingen voor onze beweging terwijl we ons voorbereiden op 2020, een belangrijk jaar in onze strijd om onze planeet en Tibet, de Derde Pool, te redden.

De klimaatcrisis en kolonisatie

Als Tibetanen zijn we geneigd te geloven dat onze strijd uniek is. COP25, en in het bijzonder de mogelijkheid om te leren van inheemse klimaatstrijders, leerde me dat we veel gemeen hebben met al diegenen in de frontlinies van de klimaatcrisis. En dat we de kansen moeten grijpen om samen te spelen. De klimaatcrisis is inherent verbonden aan kolonisatie, of het nu gaat om de vernietiging van China door ons thuisland of de voortdurende structurele onderdrukking van inheemse bevolking in Australië en de rest van de wereld. Dekolonisatie en handhaving van de rechten van inheemse volkeren en lokale gemeenschappen moeten deel uitmaken van de wereldwijde reactie op de klimaatcrisis.

Tibetanen kenmerken ons over het algemeen niet als inheemse mensen, maar eerder als een natie onder bezetting. Desalniettemin hebben we veel gemeen met inheemse volkeren over de hele wereld. We zijn al duizenden jaren de rentmeesters van de uitgestrekte graslanden van Tibet en leven duurzaam en beschermen het dak van de wereld. En we hebben een enorme hoeveelheid traditionele kennis en wijsheid om voor onze omgeving te zorgen. De geschiedenis van de vernietiging van het milieu en overconsumptie, die heeft geleid tot de ecologische crisis van vandaag, is gepaard gegaan met eeuwenlange landroof, gedwongen verplaatsing en bezetting. In Tibet speelt dit zich al vele decennia af en blijft het tot op de dag van vandaag. China, ‘s werelds grootste klimaatvervuiler, blijft ons thuisland plunderen en de nomaden van Tibet uit hun voorouderland verdringen. Het teruggeven van de controle over het land en de hulpbronnen van Tibet aan de Tibetanen moet centraal staan ​​in elke reactie op de klimaatcrisis op het Tibetaanse plateau. Net zoals we weten dat de beste manier om de Amazone te beschermen – een ander gebied dat van belang is voor het mondiale klimaat – is om de rechten van de traditionele eigenaren te handhaven. Als je ATC’s rapport An Iron Fist in A Green Glove leest, is dit niet nieuw voor jou. Na COP25 te hebben meegemaakt, waar de stemmen van inheemse volkeren sterker waren dan ooit, is mijn overtuiging in deze waarheid alleen maar sterker geworden.

Alleen het belang van Tibet benadrukken is niet voldoende.

In de afgelopen jaren heeft onze beweging enige vooruitgang geboekt door de aandacht van de wereld te vestigen op het belang van Tibet als de watertoren van Azië. En hoe het smelten van de gletsjers van Tibet een grote bedreiging vormt voor het leven van miljoenen mensen in de regio. Dit is belangrijk. Maar op zichzelf is niet genoeg. We moeten zo duidelijk mogelijk communiceren waarom Tibetaanse zelfbeschikking deel uitmaakt van de oplossing. En daarnaast moeten we de groene retoriek van China uitdagen die de COP-gemeenschap in de hand heeft. Inmiddels is de wereld zich terdege bewust van de tegenstrijdigheid van de Chinese investeringen in hernieuwbare energie en blijft het de grootste broeikasgasemitter ter wereld. Maar wat velen nog steeds niet weten, is hoe China de Tibetanen hun bestaansmiddelen, identiteit en waardigheid ontneemt onder het mom van behoud en ontwikkeling. Het is onze taak om ervoor te zorgen dat de wereld niet in het ‘groene kolonialisme’ van China valt. Dit wordt des te urgenter omdat China op het punt staat nieuwe nationale parken in Tibet in 2020 te onthullen, hetzelfde jaar waarin het ook de VN Biodiversiteitsconferentie zal organiseren. Een wereldwijd platform dat zal worden gebruikt om de Xi-versie van ‘ecologische beschaving’ te promoten.

Mijn frustraties kwamen voort uit de manier waarop China critici bij de VN het zwijgen weet op te leggen. Naties weten dat ze de VS of Australië kunnen bekritiseren voor hun uitstoot van broeikasgassen en nog steeds met deze landen blijven handelen, maar ze zijn ervan overtuigd dat ze het niet beide kanten op kunnen met China. Maatschappelijke groeperingen, die hun kantoren in Beijing willen handhaven of het te moeilijk vinden om in China te lobbyen, geven ook vaak een gratis pas. China beweert een grotere dominantie in de VN-ruimte, meer nog naarmate de VS zich terugtrekken. China is niet alleen de op een na grootste VN-donor en de grootste donor van vredestroepen, maar het zoekt ook naar een grotere rol bij milieu- en ontwikkelingsorganisaties. De verkiezing van het eerste Chinese hoofd van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN dit jaar is het nieuwste voorbeeld.

Ons werk is voor ons weggelegd. Dit vraagt ​​om een ​​sterker engagement en een langetermijnstrategie van onze beweging, inclusief zorgvuldig nadenken over ons verhaal, de meest strategische interventiepunten en wie onze meest krachtige bondgenoten kunnen zijn.

Internationale klimaatonderhandelingen zijn verschrikkelijk complex.

Zoals iedereen die in de gekke wereld van internationale klimaatonderhandelingen is geweest, weet, kan het jaren duren om het proces te begrijpen en te leren hoe je een echte impact kunt hebben. Natuurlijk kunnen we ons bezig houden met het verspreiden van flyers en het maken van geluiden aan de randen. Maar om effectief te kunnen ingrijpen, moeten we het kamp binnenkomen. En dat vergt een serieuze strategie en investering van middelen.
Hoewel ik trots ben op wat het kleine Tibet-team in Madrid heeft bereikt, werd ik me er snel van bewust dat we zoveel meer kunnen bereiken als we beter voorbereid waren en een beter inzicht hadden in wat er het hele jaar door gaande was.
Met andere woorden, onze voorbereidingen voor COP26 moeten nu beginnen.
Enkele van de meest kritische discussies vinden niet plaats tijdens de COP, maar tijdens de reeks van inter-sessiebijeenkomsten gedurende het hele jaar. Zo stemde COP25 bijvoorbeeld in met het opzetten van een speciale dialoog over land en klimaat, waardoor een gelegenheid werd gecreëerd om de rol van landbeheer te bespreken (voor Tibetanen, invoegen: nomadenrechten) bij het verhogen van de klimaatbescherming. We moeten ons bewust zijn van deze kansen en ons een weg banen naar de actie.

COP25 was belangrijk. Maar het is COP26 in Glasgow waar de dingen echt worden.

De COP van volgend jaar was altijd het hoofdspel. COP25 was slechts een voorloper, belast met het gladstrijken van een aantal technische details en het herstellen van het politieke momentum.
Laat me deze opeenvolgende COP’s in context plaatsen. In 2015 bereikten de regeringen het Akkoord van Parijs en luidden een nieuw tijdperk van internationale samenwerking in om de klimaatcrisis het hoofd te bieden, inclusief de toezegging dat alle landen ernaar zouden streven de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5 ° C. Maar de Overeenkomst van Parijs is eigenlijk slechts een kader, en elke COP heeft sindsdien onderhandeld over de verschillende regels en richtlijnen die nodig zijn voor de volledige uitvoering ervan. COP25 moest deze regels voltooien.
Ook hangt de Overeenkomst van Parijs af van landen die hun eigen “nationaal vastgestelde bijdragen” (NDC’s) aan hun doelstellingen voorleggen. Dat wil zeggen, landen stellen hun eigen doelen voor het verminderen van hun uitstoot, en de hoop is dat groepsdruk tussen landen zal leiden tot steeds sterker optreden. Maar nu, als je de doelen optelt waartoe elk land zich heeft verbonden, schieten ze gezamenlijk catastrofaal tekort wat nodig is. De COP van volgend jaar is de deadline voor alle landen om hun huis op orde te krijgen en nieuwe, sterkere verplichtingen in te dienen. Met andere woorden, de beslissingen die de regeringen tussen nu en het einde van 2020 nemen, en met name de grote emitters zoals China, zullen letterlijk het lot van de mensheid bepalen.
Het uiteindelijke resultaat van COP25 betekende namelijk dat COP26 nu een nog grotere relevantie voor Tibetanen heeft gekregen dan eerst werd verwacht. Regeringen slaagden er in Madrid niet in het laatste deel van het ‘Paris rulebook’ te voltooien – de regels die gelden voor artikel 6, dat gaat over wereldwijde koolstofmarkten.
Tegenwoordig schendt China de rechten van Tibetanen, onder meer omdat het beweert dat het het klimaat beschermt. De gedwongen verplaatsing van Tibetanen door China vindt plaats op basis van het valse argument dat het noodzakelijk is de graslanden van Tibet te beschermen. Het is waar dat de graslanden van Tibet degraderen, maar de bewering van China dat het de schuld van Tibetanen was, kan niet verder van de waarheid zijn. Tibetanen hebben tenslotte millennia lang duurzaam op het dak van de wereld geleefd. Het respecteren van de traditionele kennis van Tibetanen is een essentieel onderdeel van het herstel van de graslanden van Tibet, een vitale koolstofput.
De regels voor artikel 6 moeten waarborgen omvatten om de mensenrechten en de rechten van inheemse volkeren te beschermen. Maar regeringen hebben daar geen overeenstemming over bereikt, met als belangrijkste tegenstanders onder meer Brazilië en China. Omdat geen deal beter dan een slechte deal was, besloten de regeringen de onderhandelingen over artikel 6 op COP25 niet af te ronden. Dit wordt nu volgend jaar in Glasgow opgenomen.
Op COP26 moeten regeringen eindelijk aan de tafel komen met sterkere toezeggingen om een einde te maken aan de klimaatvervuiling, en COP26 zal ook de mensenrechten en de rechten van inheemse volkeren opnieuw centraal stellen. Voor Tibetanen kon de inzet niet hoger zijn. Laten we ons klaar maken!

We danken het Tibet Policy Institute van de centrale Tibetaanse regering (Tibetaanse regering in ballingschap) voor het uitnodigen van ons om deel te nemen aan de campagne Klimaatactie voor Tibet in Madrid.