12 August 2019

Chinees beleid verhoogt risico op klimaatnood voor Tibetaanse nomaden, zegt Intergovernmental Panel on Climate Change

Chinees beleid verhoogt risico op klimaatnood voor Tibetaanse nomaden, zegt VN-panel

Door International Campaign for Tibet | 12 augustus 2019
Het Chinese beleid in Tibet heeft de kwetsbaarheid van Tibetaanse veehouders voor klimaatverandering vergroot, stelt het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de VN in haar laatste rapport, ‘Climate Change and the Land’, op 8 augustus 2019. Terwijl de Chinese regering geeft Tibetaanse nomaden de schuld van de degradatie van de uitgestrekte graslanden van Tibet, het IPCC en experts over de hele wereld – ook in de Volksrepubliek China – zijn het niet eens. Ze weerspiegelen een wetenschappelijke consensus dat massale verwijdering van veehouders uit hun land uiterst schadelijk is, omdat inheems rentmeesterschap en kudde-mobiliteit essentieel zijn voor zowel de gezondheid van rangelands als de beperking van de klimaatverandering.
Voedselzekerheid is een belangrijk thema van het IPCC-rapport over klimaatverandering en land. In een wereld waar voedselveiligheid wordt bedreigd door klimaatverandering, zijn de gevaren van beleid dat dreigt een duurzame manier van leven te stichten die uniek is voor het ruwe landschap van Tibet, het hoogste en grootste plateau van de wereld, duidelijk. NGO-experts bevelen aan dat Tibetanen, in plaats van te worden verwijderd, kunnen worden betrokken bij het vitale werk van grasregeneratie, waardoor ze kunnen leven en het land kunnen beschermen.
Het rapport slaat alarm over de wereldwijde noodsituatie in het klimaat. Zonder onmiddellijke actie, waarschuwt het IPCC, zal de opwarming van de aarde de capaciteit van het land aantasten om het menselijk leven te ondersteunen en de voedselproductie over de hele planeet te schaden. Het rapport kwantificeert hoe misbruik van het land door ontbossing, degradatie van graslandhabitat en drainage van koolstofopvangende veengebieden klimaatverandering veroorzaken en verder worden verergerd door de effecten van klimaatverandering.
Tibet, een epicentrum voor klimaatverandering in het IPCC-rapport

Het IPCC-rapport is het product van 107 wetenschappers uit 52 landen, die verwijzen naar de resultaten van ongeveer 7.000 studies en onderzoek samenbrengen over klimaatverandering, voedselsystemen, landdegradatie en biodiversiteitsverlies.

Het rapport verwijst specifiek naar de gevaren van landdegradatie op het Tibetaanse plateau, verwijzend naar de veranderingen in de samenstelling van de uitgestrekte rangelands van de ‘derde pool’ van de aarde, de grootste opslagplaats voor zoet water buiten de Noord- en Zuidpool en de bron van de de acht grootste riviersystemen van de aarde. Het rapport vermeldt: “De kale bodembedekking zal naar verwachting toenemen, met een gemiddelde van 2,4 procent in de ranglanden, met stijgingen verwacht voor de oostelijke Great Plains, Oost-Australië, delen van zuidelijk Afrika en het zuidelijk Tibetaans plateau. Kruidachtige dekking daalt worden geprojecteerd op het Tibetaanse plateau, de oostelijke Great Plains en verspreide delen van het zuidelijk halfrond. De dekking van struiken zal naar verwachting afnemen in Oost-Australië, delen van Zuid-Afrika, het Midden-Oosten, het Tibetaanse plateau en de oostelijke Great Plains. ”[1]

Tibet, het hoogste en grootste plateau ter wereld, staat bekend als een wereldwijd epicentrum voor klimaatverandering, dat meer dan twee keer zo snel opwarmt als de rest van de wereld, met zijn gletsjers en permafrost die smelten. [2] In plaats van dit kwetsbare ecosysteem op grote hoogte te beschermen en de belangrijke uitdagingen waarmee het wordt geconfronteerd aan te pakken, hervormt het beleid van China het Tibetaanse landschap met verwoestende gevolgen. [3] Het IPCC-rapport erkent dat de kwetsbaarheid van pastorale systemen voor klimaatverandering “zeer hoog” is, zelfs zonder beleid in de VRC, [4] en het merkt ook op dat de impact op de rangorde en vee wereldwijd relatief minder aandacht heeft gekregen dan de impact op het gewas productie, ondanks de zeer ernstige gevolgen. [5]

Onder verwijzing naar veldonderzoek door professor Emily Yeh van de Universiteit van Colorado en anderen, stelt het IPCC: “In Tibet heeft noodhulp schuilplaatsen en geprivatiseerd Rangeland, dat de kwetsbaarheid van veehouders voor klimaatverandering heeft vergroot.” [6] Dit is een verwijzing naar noodhulp na extreme weersomstandigheden, maar het verbindt de crisis ook met China’s beleid van vestiging, hervestiging en afrastering van pastorale gebieden in Tibet [7], die het levensonderhoud van nomadische herders drastisch hebben ingekrompen en de autoriteiten meer administratieve controle over de bewegingen en levensstijlen van mensen.

Extreem weer

De extreme weersomstandigheden op het Tibetaanse plateau, inclusief sneeuwstormen, die hebben geleid tot grootschalig verlies van vee zullen naar verwachting in intensiteit en frequentie toenemen met klimaatverandering. [8] Afvloeiing van rivieren en regenval neemt ook toe, wat leidt tot grote overstromingen. Op basis van veldwerk door co-auteurs in Nagchu (Chinees: Naqu), de Tibetaanse autonome regio, heeft Yeh gedocumenteerd hoe politiek-economische en institutionele veranderingen van de jaren 1950 tot heden het vermogen van de veehouders om verschillende copingstrategieën te gebruiken hebben veranderd, met mobiliteit één van de belangrijkste. In een afzonderlijk artikel gepubliceerd in 2014 schreef Yeh: “Recente overheidsprojecten hebben zich gericht op noodhulp en het bieden van opvangcentra