22 August 2011

Richard Gere, Voorzitter van International Campaign for Tibet, getuigt voor de Commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden

Op 2 juni 2011 legde Richard Gere, voorzitter van International Campaign for Tibet, de volgende getuigenis af voor het Commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden in de Verenigde Staten.

“Religieuze vrijheid, democratie, mensenrechten in Azië: Status van de implementatie van de Tibetan Policy Act, Blok Birmese JADE wet, en Noord-Koreaanse Human Rights Act”

Mevrouw de voorzitter, congreslid Berman, leden van de Commissie:

Als voorzitter van het bestuur van International Campaign for Tibet, waardeer ik deze gelegenheid om te getuigen over een onderwerp dat ons moreel kompas uitdaagt, en ons vermogen om fundamentele verschillen tussen de volkeren te regelen, zonder daarbij toevlucht te nemen tot geweld. Er zijn weinig internationale vraagstukken die zolang onopgelost gebleven zijn als Tibet, noch een die de emoties van het Amerikaanse volk zo intens bezighoudt. We maken ons zorgen over Tibet. Zoals senator Daniel Patrick Moynihan ooit zei: “De Chinese invasie van Tibet in 1949 is niet minder misdadig, omdat deze nog steeds over een lange periode van tijd onveranderd is… de Chinezen zijn brutaal en hebben dit niet onder stoelen of banken gestoken en hebben geen verontschuldigingen aangeboden.”

De kwestie van de integratie van Tibet in de Volksrepubliek China en de invloed van de Chinese overheersing op de situatie van Tibetanen, is een onderwerp dat nog steeds belemmeringen opwerpt in de VS-China relatie, en om goede redenen. China weigert resoluut om de ‘fundamentele rechten’ van Tibetanen te erkennen, zoals deze niet alleen gedefinieerd in de Universele Verklaring Rechten van de Mens, maar ook door de Chinese grondwet zelf die duidelijk bescherming biedt aan nationale minderheden of zij nu Oeigoeren, Mongolen of Tibetanen zijn. Ik zou willen opmerken dat we meer recentelijk getuigen zijn geworden van dezelfde intensievere vervolging ook tegen Chinese burgers. Kunstenaars, schrijvers, dichters, activisten, advocaten en vrije denkers – zelfs eenvoudige boeren zijn agressief achternagezeten, zijn in sommige gevallen “verdwenen”, gevangen gezet en zelfs gemarteld – dit alles buiten het kader van de wet. Het uitgestrekte bureaucratische apparaat van de Volksrepubliek China treedt op tegen iedere uiting van vrij-denken die wordt ervaren als een uitdaging van de autoriteit van de Communistische Partij – ongeacht hoe geweldloos en onschuldig ook – wat verdacht veel overeenkomt met Noord-Korea, Birma en andere autoritaire regimes op deze planeet.

We moeten de onderwerpen van de hoorzitting van vandaag – Noord-Korea, Birma en Tibet – zien als gevallen die niet ongelijk zijn aan de falende systemen elders in de wereld waar lang sluimerende spanningen zijn uitgebarsten in geweld. Gevallen waarin legitieme klachten worden genegeerd en de fundamentele vrijheden gewelddadig worden onderdrukt, waar de stem van het volk wordt gesmoord en de rechtsstaat faalt om te beschermen, chronisch en systematisch.

Om Minister van Buitenlandse Zaken Clinton te citeren, “Beijing is op een “dwaze missie” om te denken dat het immuun is voor verandering of dat het de wil van het volk om vrijelijk te communiceren als menselijke wezens kan blijven onderdrukken op deze kleine, onderling verbonden planeet.”

Als het concept van de wil van het volk zinvol is voor ons allen – zoals velen geloven dat het zou moeten zijn – dan moeten we heel zorgvuldig kijken hoe we de Volksrepubliek China benaderen ten aanzien van Tibet. Hier kunnen we en moeten we het beter doen.

We kunnen de Chinese regering niet tegemoet treden, terwijl we onze fundamentele beginselen van de democratie en de mensenrechten vergeten. We kunnen de zoektocht van mensen naar geluk niet loslaten – daarin ligt de stabiliteit en de internationale veiligheid voor de hele planeet. Hoe meer we beleid maken dat gedreven wordt door duurzame, lange-termijn inzet voor universele waarden, hoe minder kwetsbaar onze samenleving zal zijn voor plotselinge – en vaak gewelddadige – verschuivingen in de mondiale dynamiek.

De recente gebeurtenissen in de hele wereld herinneren ons eraan dat beleid gericht op handhaving van de status quo – wanneer de status quo tegen de wil van het volk is – zal falen. Dit is moreel verkeerd en brengt ons aan de verkeerde kant van de geschiedenis.

President Obama komt terecht op voor de universaliteit van de mensenrechten, en de administratie lijkt een vorm te hebben gevonden in de discussie over de universele rechten: “Wij steunen een set van universele rechten. Die rechten omvatten vrije meningsuiting, de vrijheid van vreedzame vergadering, vrijheid van godsdienst, gelijkheid voor mannen en vrouwen in het kader van de rechtsstaat; en het recht om de eigen leiders te kiezen.” Deze rechten zijn ook de rechten van de Tibetanen en de Chinezen, en als de Amerikaans-Chinese relatie zich ontwikkelt, moeten we een beleid bepalen ten opzichte van China, dat het morele kader van wie we zijn als volk handhaaft en de sterke punten van onze bilaterale betrekkingen bevordert.

Het Congres begrijpt de noodzaak hiervan. Jaren worstelde u met het jaarlijkse debat over de ‘Meest Begunstigde Landen’ handel status voor China, onder afweging van de mensenrechtensituatie in China tegenover de mogelijkheden voor Amerikaanse investeringen van het bedrijfsleven in China. Ik denk dat u uiteindelijk terecht kwam aan de verkeerde kant van dit argument, verlening van permanente MBL-status aan China, maar in het debat, identificeerde het Congres wijselijk het beleid en de middelen om te proberen China te bewegen tot een meer progressief politiek systeem, een systeem dat bescherming zou bieden voor de mensen- en burgerrechten van de bevolking en de ontwikkeling van een vitale burgerlijke samenleving zou aanmoedigen. In feite, ware het niet voor de initiatieven van het Congres, denk ik dat Tibet misschien niet overleefd zou hebben, gezien de urgentie en de complexiteit van de relatie tussen de V.S. en China.

Nu ben ik geen onbekende op Capitol Hill. Ik ken velen van u goed, maar velen van u zijn nieuw bij deze commissie en waren hier niet bij de gelegenheid van Zijne Heiligheid de Dalai Lama’s eerste audientie in het congres in 1987, bij de ‘Tibetan Policy Act’ in 2002, bij de presentatie van de ‘Congressional Gold Medal’ in 2007 of bij de laatste hoorzitting van de commissie over Tibet in 2007.

Ik kan u vertellen dat u een belangrijke erfenis overneemt. Republikeinse en Democratische voorzitters van deze commissie en de tegenhanger in de Senaat, Jesse Helms, Claiborne Pell, Ben Gilman en Tom Lantos leidden hun collega’s in een sterke tweeledige reactie op de waandaden in Tibet. Ik vraag u om dit erfgoed voort te zetten.

Waarom is het Congres zo nadrukkelijk in actie gekomen Tibet te helpen redden? In maart 2008 bezocht de Democratische leider Nancy Pelosi Dharamsala als protest tegen het Chinese wanbeleid op het hele Tibetaanse plateau. Ze beschreef de situatie van de mensenrechten in Tibet treffend als “een uitdaging aan het geweten van de wereld.” Spreker John Boehner zei, toen hij naast de Dalai Lama in de rotonde van het Capitool stond: “Het volk van Tibet is goed bekend geworden met brutaliteit en wreedheid… we zullen de bevolking van Tibet nooit vergeten.”

Maar veel is veranderd sinds de laatste hoorzitting van de commissie over Tibet.

Ten eerste heeft de Chinese overheid haar toch al restrictieve beleid om de Tibetaanse cultuur en religie te ondermijnen geïntensiveerd, en nog in toenemende mate sinds de protesten van 2008 in Tibet. Tibet blijft grotendeels afgesloten van de buitenwereld. De Tibetaanse taal is gedegradeerd, hun economische middelen zijn toegeëigend door de staat en de mensen hebben weinig vrijheid van meningsuiting. Honderden Tibetanen, waaronder monniken en nonnen, blijven in de gevangenis voor het uitoefenen van geweldloos protest en worden blootgesteld aan marteling of ‘heropvoeding(‘). De Chinese Communistische Partij gaat zelfs zo ver door te stellen dat de reïncarnatie van Tibetaanse lama’s niet kan worden erkend zonder toestemming van de partij. Dit is een duidelijke schending van een religieuze en culturele traditie die al duizend jaar bestaat. Dit van de zijde van een communistische regering die volgens haar eigen definitie atheïstisch is.

Er wonen nu ook meer Chinezen dan Tibetanen in de hoofdstad van Tibet, Lhasa, terwijl in andere gebieden een vorm van militaire bezetting van kracht blijft. In de provincie Ngaba, Oost-Tibet, heeft een jonge monnik genaamd Phuntsok onlangs zichzelf in brand gestoken uit protest tegen de harde realiteit die Tibetanen in Tibet moeten verduren. Zijn dood lokte gebeden uit – geen opstand – maar de Chinese autoriteiten, bevreesd voor de verspreiding van een jasmijn-achtige revolutie in het al onrustige Tibet – grendelde het Phuntsok’s klooster af, geen eten, geen communicatie, geen gebeden – en verplaatste ongeveer 300 monniken naar onbekende locaties voor gedwongen “patriottische heropvoeding.”

Ten tweede, Zijne Heiligheid de Dalai Lama heeft zijn verantwoordelijkheden in de Tibetaanse regering in ballingschap volledig overgedragen aan een democratisch gekozen premier die zal dienen als het hoofd van de regering van het Tibetaanse volk. Dit is het hoogtepunt van decennia-lange inspanning van de Dalai Lama om een echte democratie op te bouwen voor zijn volk. Vandaag de dag functioneert deze overheid in ballingschap op democratisch wijze met drie verschillende takken, de Centrale Tibetaanse Administratie, het Parlement in ballingschap en Justitiële Commissie.

De nieuwe door het volk gekozen premier (Kalon Tripa) is Dr. Lobsang Sangay. Deze opmerkelijke nieuwe leider werd als vluchteling in India geboren. Zijn ouders, van oorsprong nomaden, verkochten een koe om te betalen voor zijn onderwijs. Hij greep de gelegenheid – geboden door de Congress van de V.S. – aan om in Amerika te studeren onder het Tibet Fulbright-programma, waarmee meer dan 300 Tibetanen naar Amerikaanse universiteiten zijn gehaald sinds 1993. Lobsang Sangay behaalde zijn diploma rechten aan Harvard University en diende als Research Fellow aan Harvard Oost-Aziatische Juridische Studies Programma op het moment van zijn verkiezing. Hij keert nu terug naar India om het Tibetaanse volk door deze ongekende overgangsperiode heen te leiden.

Ik dring er bij de Commissie op aan om de Tibetaanse leiders, die de standpunten en prioriteiten van hun eigen volk vertegenwoordigen, rechtstreeks aan te horen. Zijne Heiligheid de Dalai Lama zal in juli 10 dagen lang in Washington verblijven. Lobsang Sangay zal hier ook zijn. De heer Lodi Gyari, de speciale gezant van Zijne Heiligheid de Dalai Lama, woont in Washington.

Ten derde, nu China economisch groeit, heeft het een veel zelfverzekerdere houding aangenomen. Ik kan me voorstellen dat de commissie en de administratie op veel gebieden, zoals valuta, intellectuele eigendom, en de Zuid-Chinese Zee, vertrouwd is met deze dynamiek. Iedereen, overal ter wereld die verontrusting uit over het Chinese beleid in Tibet, wordt onthaald op scherpe en afwijzende aanvallen. China rekent Tibet nu als een “kern zaak” van soevereiniteit en territoriale integriteit – samen met Hong Kong en Taiwan – waardoor deze als discussieonderwerp van de tafel verdwijnt. Tibet zijn niet de voorrechten van autonomie gegeven die Hong Kong geniet onder de categorie “een partij, twee systemen’, hoewel, ironisch genoeg, de “17 punten overeenkomst”, ondertekend door de Chinese en Tibetaanse regering in 1951, het eerste voorbeeld werd van dit systeem. De overeenkomst haperde en mislukte uiteindelijk en werd door beide partijen opgezegd na de ontvluchting van de Dalai Lama in ballingschap in 1959.

Het is een feit, dat de cyclus van opstand en de onderdrukking in Tibet zal blijven bestaan, tenzij China de legitieme onderliggende grieven van het Tibetaanse volk aanpakt. Dit is net zo duidelijk vandaag de dag, als dat het was in 1959. Zijne Heiligheid de Dalai Lama, die streeft naar een op onderhandeling gebaseerde oplossing voor Tibet, gebaseerd op de behoeften van zowel Tibetanen en als Chinezen binnen de grondwet van de Volksrepubliek China, wordt geconfronteerd met een Chinees systeem dat in de praktijk Chinese en Tibetaanse belangen tegen elkaar opzet en assimilatie nastreeft in plaats van bescherming van de Tibetaanse identiteit. Het Chinese beleid wordt gepland door technocraten in Beijing, die duizenden mijlen en duizenden jaren afstaan van de beleving van Tibetanen. Stabiliteit bereikt door de wil van het volk, niet door geweld of dwang, is het antwoord voor Tibet. De Dalai Lama is de sterkste invloed op de Tibetaanse geest. Tibetanen kunnen leven in de Volksrepubliek China, maar ze zijn niet Chinees – niet voor hen zelf, noch voor de Han-Chinezen, die hen behandelen als derderangs burgers. Het onvermogen om dit te erkennen of dit te veranderen, wat in deze context een echte burgerlijke mensenrechten kwestie is, zal het voor de Chinezen nooit mogelijk maken om dit eerlijk op te lossen en de eindeloze cyclus van onderdrukking, opstand, en meer repressie te voorkomen.

De ‘Tibetan Policy Act’ is een hoeksteen in de Amerikaanse aanpak in de richting van Tibet. Ik dank de voorgaande getuige van de administratie voor zijn getuigenis over de uitvoering van de wet. Ik betreur het dat de Amerikaanse speciale coördinator voor Tibetaanse Zaken, staatssecretaris voor Democratie en Internationale Zaken Maria Otero, niet in staat was om hier vandaag te zijn. Ze heeft nog niet in het openbaar getuigenis afgelegd over Tibet. Ondersecretaris Otero is een expert op het gebied van de ontwikkeling bij kansarme bevolkingsgroepen, onder andere, en heeft veel te bieden aan haar portfolio Tibet. Ik dring er bij de Commissie op aan om haar inbreng in te winnen als de commissie de Tibetan Policy Act verder beoordeelt.

Toezicht op de wet is noodzakelijk. Bijvoorbeeld, het Congres heeft de vestiging van een Amerikaans consulaat in Lhasa voorgeschreven. Lhasa staat aan de top van de prioriteitenlijst van het State Department voor consulaten in China. De Commissie zou moeten eisen dat het ministerie geen toestemming geeft voor een nieuw Chinees consulaat in de VS tot de Chinezen akkoord gaan met er een in Lhasa te openen. Dit is een lopende kwestie, maar een tamelijk belangrijke die verplaatst moet worden naar de top van de prioriteitenlijst en is, eerlijk gezegd, iets wat ik ter sprake heb gebracht in mijn vorige getuigenis voor deze commissie.

Een algemene insteek van de Tibetan Policy Act is om de dialoog tussen Chinese functionarissen en de afgezanten van de Dalai Lama te bevorderen. Er zijn negen gespreksrondes van deze dialoog geweest sinds 2002. De meest recente was in januari 2010, met nu de langste onderbreking tussen rondes sinds de dialoog begon. De dialoog heeft niet geleid tot een doorbraak, omdat elke kant in principe nog steeds vasthoudt aan de eigen initiële uitgangspunten. De Chinezen zien het slechts als betrekking hebbend op de persoonlijke toekomst van de Dalai Lama, terwijl de Tibetanen het zien als het aan de orde stellen van langdurige, legitieme grieven en het voortbestaan van zes miljoen Tibetanen in Tibet.

In het kader van de wet, is het State Department verplicht over de status van de dialoog te rapporteren. Het rapport is niet openbaar, en de editie van vorig jaar was te laat. Ik dring er bij de Commissie op aan te verzoeken dat het rapport openbaar wordt gemaakt, en raadt de Commissie aan Lodi Gyari, de speciale gezant van Zijne Heiligheid de Dalai Lama en de belangrijkste Tibetaanse vertegenwoordiger in de dialoog, aan te horen over manieren waarop de Verenigde Staten deze dialoog op gang kan brengen.

Het aangegeven doel van de Tibetan Policy Act is het “ondersteunen van de aspiraties van het Tibetaanse volk om hun eigen identiteit te beschermen.” Taal is een sleutelfactor bij het vormgeven van identiteit, en Tibetaanse taal wordt actief bedreigd in de Volksrepubliek China. Vorig jaar hebben de Chinese autoriteiten plannen aangekondigd om het gebruik van “minderheidstalen” in scholen, zoals het Tibetaans te beperken ten gunste van het onderwijs in het Mandarijn. Tibetaanse scholieren en studenten protesteerden tegen deze plannen. De omvang van de protesten in Tibet in een tijd van toch al intense politieke repressie weerspiegelt de wanhoop van de Tibetanen over de marginalisering en de erosie van hun taal, het fundament van de Tibetaanse identiteit, religie en cultuur.

De Commissie dient er bij de Administratie op aan te dringen om tweetalig onderwijs een centrale component in de onderwijs dialoog tussen de VS en China te maken. Het “100.000 Sterke” educatieve uitwisselingsprogramma initiatief moet verder dan alleen Mandarijn worden verbreed, zodat Amerikaanse studenten in Tibet, Oost Turkestan en Binnen-Mongolië kunnen studeren en hun talen kunnen leren, en zodat studenten uit deze regios, niet alleen Chinese studenten, in de VS kunnen studeren.

De Tibetan Policy Act roept op om op te komen voor de belangen van politieke gevangenen. De International Campaign for Tibet volgt de toestand van de Tibetaanse politieke gevangenen, net als de Congressional-Executive Commission doet met China. Ik moedig de Commissie aan gebruik te maken van deze middelen en te verzoeken om regelmatige informatiebijeenkomsten van het State Department over de stand van zaken van deze belangenbehartiging bij haar Chinese tegenhangers. Geen Tibetaanse politieke gevangene is vrijgelaten onder de hoede van de VS sinds de eerste ambtstermijn van de regering van George W. Bush. Dit is duidelijk een gevolg van de verharding van het Chinese standpunt, de ontoereikendheid van de Amerikaans-Chinese mensenrechtendialoog, en het niet naar buiten komen met een consistent beleid inzake mensenrechten over de gehele breedte van de Amerikaanse betrekkingen met China.

Misschien wel de meest opmerkelijke politieke gevangene is de 11e Panchen Lama, Gedhun Choekyi Nyima, wellicht de tweede belangrijkste religieuze leider van Tibet die op 6-jarige leeftijd ontvoerd werd, nadat hij was erkend door de Dalai Lama. De Panchen Lama en zijn familie werden vervolgens ontvoerd door de Chinese autoriteiten. Hij is al 16 jaar lang niet meer gezien. De Tibetan Policy Act eist dat de Amerikaanse ambassadeur hem ontmoet. Er is mij gevraagd om een actualisering met betrekking tot de verblijfplaats van de Panchen Lama te verstrekken, maar stuur deze vraag door naar het panel en vraag, wanneer was het de laatste keer dat een dergelijk verzoek is gedaan door de Amerikaanse ambassadeur en wat hebben de Amerikaanse inlichtingendiensten te zeggen met betrekking tot de verblijfplaats van de Panchen Lama?

Laat me twee andere gevallen noemen. Tenzin Delek Rinpoche, een gerespecteerde hoge lama uit Oost-Tibet, was aanvankelijk in begin 2002 een voorwaardelijke doodstraf gegeven op een zeer dubieuze beschuldiging van betrokkenheid bij een reeks bomaanslagen op Chinese regeringsdoelen. Er zijn zeer goede gronden voor het standpunt dat zijn bekentenissen werden afgedwongen door marteling. Er zijn vermoedens dat de werkelijke redenen voor zijn opsluiting zijn populariteit onder zowel de lokale Chinese en Tibetaanse gemeenschappen is geweest – de Chinese autoriteiten beschouwden hem als een uitdaging van hun vereiste van absolute macht – en hij was een actief campagnevoerder tegen corruptie bij de lokale overheid. Ondanks de evidente risico’s, hebben tienduizenden mensen uit zijn omgeving dit jaar petities ondertekend, waarin zij oproepen voor zijn vrijlating of een nieuw proces, en er is ernstige bezorgdheid voor zijn gezondheid.

Karma Samdrup was een bekende Tibetaanse zakenman en filantroop, die eerder nog door de Chinese autoriteiten werd omarmd. Hij werd in juni van vorig jaar veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf op beschuldiging van “grafschennis”, een zaak die meer dan 10 jaar teruggaat, en waarvoor hij destijds reeds onderzocht en onschuldig bevonden was. Karma Samdrup verstrekte financiering voor een milieu-NGO, die gerund werd door zijn twee broers in Oost-Tibet, en hij werd gevangen genomen toen zijn broers opkwamen tegen de illegale stroperij door de politie en overheidsfunctionarissen. Zijn broers werden als gevolg daarvan ook veroordeeld tot de gevangenis of “heropvoeding door arbeid” – een broer werd veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf op beschuldigingen verband houdend met een zijdelingse verwijzing naar de Dalai Lama, geplaatst op de milieu-website van zijn NGO. De gevangenneming van de drie broers wierp een diepe rilling over de hele, mondiaal van cruciaal belang zijnde milieu-beweging op het Tibetaanse plateau.

Ik zou het Congres willen vragen om terug te keren naar de dagen waarbij ieder lid dat een bezoek bracht aan China, een zaak van een politieke gevangene aan de orde stelde in een gecoördineerde strategie met als einddoel hun vrijlating. Indien de Chinezen weigeren de status van deze zaken te bespreken, moeten we waarde hechten aan hun beslissing.

De Tibetan Policy Act omvat ook “Tibet-beleid Uitgangspunten” die de Amerikaanse steun voor de ontwikkelingsprojecten op het Tibetaanse plateau regelen. De Tibet- Qinghai spoorlijn, voltooid in 2006, heeft een ongekende golf van migratie van Chinese arbeiders naar Tibet mogelijk gemaakt, die hebben geprofiteerd van de werkgelegenheid en de inkomsten die de spoorweg genereert – veel meer dan de lokale Tibetanen. Deze trein geeft slechts een glimp van de mogelijke gevolgen van de half dozijn spoorlijnen die gepland zijn door de centrale overheid om de Tibetaanse hoogvlakte met het vasteland van China te verbinden. Ze zullen Tibet openstellen voor nieuwe niveaus van migratie, toerisme en internationale handel, wat niet noodzakelijkerwijs slecht is, maar in tegenstelling tot de Chinese propaganda, zullen Tibetanen niet degene zijn die hiervan de vruchten plukken. Omwille van kortzichtig beleid, tot stand gekomen in Beijing, zonder gepaste Tibetaanse inbreng, lijkt Tibet slecht voorbereid en slecht toegerust om deze plannen in goede banen te leiden. Dit verdient veel meer aandacht van de Amerikaanse regering. Bijvoorbeeld, de Commissie zou moeten bestuderen hoe Hong Kong grenzen stelt aan de migratie van het vasteland van China. Dit kan en zou een model moeten zijn voor Tibet.

De Tibetan Policy Act vereist dat Tibetaanse taaltraining beschikbaar moet zijn voor buitenlandse dienstverleners. Ik begrijp dat hierin is voorzien.

Veel punten uit de Tibetan Policy Act worden op de juiste wijze aangepakt door de regering. Maar het Congres kan haar deel doen. De commissie moet een frisse blik werpen op hoe de bijna tien jaar oude wet kan worden versterkt. Als een eerste stap, adviseer ik u de amendementen te bekijken en opnieuw goed te keuren, die werden aangenomen als onderdeel van de Foreign Relations Authorization Act, HR 2410, welke deze Commissie en het volledige Huis in 2009 is gepasseerd. Ik constateer dat de begeleidende maatregel, ingevoerd door de destijds lid zijnde Ileana Ros-Lehtinen, dezelfde bepalingen bevatte als het Tibet wetsvoorstel opgesteld door de toenmalige voorzitter Howard Berman. Dit is een bewijs van de onderliggende twee-partijen steun voor de Tibetaanse kwestie.

Deze amendementen zouden de coördinatie tussen diensten versterken en multilaterale samenwerking met betrekking tot de kwestie Tibet bevorderen, toegewezen programma’s bekrachtigen en een Amerikaans consulaat in Lhasa bewerkstelligen.

De Commissie kan er ook voor zorgen dat Tibet programma’s op passende wijze worden gefinancierd. Ik weet dat de budgetten krap zijn, maar Tibet programma’s van de Amerikaanse overheid zijn zo klein als ze effectief zijn. Bijvoorbeeld, als gevolg van het initiatief van het Congres zenden de Tibetaanse taal diensten van Radio Free Asia en Voice of America elke dag nieuws uit naar Tibet. Dit is bijna de enige bron van onafhankelijk nieuws die beschikbaar is op de Tibetaanse hoogvlakte, en het werkt. Toen de Dalai Lama president Obama ontmoette in het Witte Huis in februari 2010, staken monniken in Amdo vuurwerk af om te vieren dat ‘s werelds grootste democratie zich nog steeds bekommerde om de benarde situatie van Tibet. Hoe wisten ze dat de nieuwe president hun vereerde geestelijk leider zou ontmoeten? Door te luisteren naar Voice of America.

Amerikaanse hulp helpt honderden Tibetaanse vluchtelingen de gevaarlijke oversteek over de hoge Himalaya te overleven. Wij bieden hulp aan Tibetanen in Tibet door middel van subsidies aan de Amerikaanse NGO’s die duurzame ontwikkeling, milieubehoud en cultuurbehoud op het Tibetaanse plateau bevorderen. Dit is gevoelig en vaak moeilijk werk, en degenen die zich wijden aan het succes ervan moet zorgvuldig navigeren met partners ter plekke om de Tibetaanse prioriteiten te bevorderen binnen een Chinees systeem, dat achterdochtig is ten opzichte van externe belangen. Het kantoor van de Amerikaanse Speciale Coördinator voor Tibetaanse Zaken zorgt ervoor dat de bedoeling van het Congres zoals neergelegd in de verschillende wetgevende en beleidsuitingen – met inbegrip van de Tibetan Policy Act – wordt begrepen en gerespecteerd. Met het juiste toezicht, kan deze Commissie ervoor zorg dragen dat het kantoor van de Tibet-coördinator voorzien blijft van fondsen, personeel en verantwoording blijft afleggen aan de wet en richtlijnen van het Congres.

Dit zijn allemaal voorbeelden van concrete maatregelen die het Congres onderneemt om het voortbestaan van het Tibetaanse volk en hun oude, unieke en verheven tradities zeker te stellen, terwijl China druk blijft uitoefenen met duidelijke nadelen voor hen. De tweeledige aanpak voortgebracht in het Congres – het beleid en de programma’s – heeft de Amerikaanse waarden van zelfredzaamheid, dialoog, democratie, vrijheid en vooral hoop in het hart van Azië bevorderd. Het heeft ook geholpen om de kwestie Tibet te institutionaliseren binnen het lange termijn bouwwerk van het VS-China beleid. Ik heb de doorslaggevende invloed van de door het Congres gereserveerde middelen voor de Tibetanen gezien. Ze zijn zinvol. Met een visie voor een positief resultaat in Tibet, kunnen we meer doen. Er zijn honderdduizenden Amerikanen die samen met het Congres elke dag dit doel steunen. Nogmaals, we kunnen meer doen, maar we moeten ook meer strategisch handelen.

Zoals snel als de wereld verandert, met de oplopende interne druk, niet alleen in de etnische minderheidsregio’s van China, maar ook in de kern van de Chinese samenleving zelf en in haar grootste steden, is er een buitengewone gelegenheid, op dit moment, om de kwestie van Tibet op te lossen. Wij, bij International Campaign for Tibet, hebben nooit de overtuiging opgegeven dat Tibet kan worden gered met geweldloze vastberadenheid.

Met de juiste aandacht van de Verenigde Staten – de meest cruciale kracht voor Tibet – kan er een oplossing komen – zonder bloedvergieten. Maar stabiliteit in ruil voor de mensenrechten en burgerrechten wordt een onhoudbare situatie voor welk regime dan ook en is zeker onhoudbaar voor de Chinese Communistische Partij in Tibet. John F. Kennedy zei ooit: “Degenen die vreedzame revolutie onmogelijk maken, maken een gewelddadige revolutie onvermijdelijk.”

Mevrouw de voorzitter, leden van de Commissie, we kunnen ons niet laten afschrikken door de steile helling in de weg. U heeft veel tot stand gebracht om op voort te bouwen en er zijn tastbare stappen vooruit te maken, waarvan we moeten geloven dat deze mogelijk zijn.

Ik ben u allen dankbaar en sluit af met de hoop dat de commissie voldoende tijd zal vinden voor besprekingen met Zijne Heiligheid, zijn vertegenwoordigers en de gekozen Minister President, Dr. Lobsang Sangay in juli.

Dit is wat ik bij u achter wil laten. China is sterk gericht op Tibet – om rationele en irrationele redenen – en gelooft dat het met snelle zetten schaakmat kan bereiken. Tegelijkertijd is er, daar ben ik zeker van, een oprecht en diep gevoeld begrip onder wereldleiders van wat hier op het spel staat. De meeste van hen hebben Zijne Heiligheid ontmoet en – hoewel geconfronteerd met zeer ernstige Chinese percussies, erkennen dat de Dalai Lama’s positie – echte autonomie binnen de Volksrepubliek China, haalbaar en een win-winsituatie is voor alle betrokken spelers.

Dank u voor uw tijd Mevrouw de voorzitter en de leden van de Commissie.

Share this

Het laatste nieuws

15 May 2019

Voor de Nederlandse regering bestaat Tibet niet meer. China Notitie rept met geen woord over Tibet.

Lees meer
4 May 2019

Tibet Actie Team in actie voor Tashi Wangchuk op Bevrijdingsfestival

Lees meer